عجل بنى اسرائيل و ساختن آن را به هارون نسبت داده‌اند[1]. همچنين افسانه داود و اوريا كه همسر او را با ترفند شرم‌آورى از دستش ربود[2]. از اين قبيل داستان‌هاى افسانه‌آميز در كتب عهدين فراوان است كه در اينجا مجالى بيش از اشاره نبود.

جامعيّت احكام اسلامى‌

اسلام در بعد تشريع احكام از جامعيّت كاملى برخوردار است، كه در هيچ‌يك از شرايع باقى‌مانده و نيز تشريعات وضعى، چنين جامعيت و گستردگى به چشم نمى‌خورد.

اسلام- همان گونه كه اشارت رفت- در سه بعد عبادات، معاملات و انتظامات، ديدگاه‌هاى مشخصى دارد و در تمامى جوانب اين سه بعد به طور گسترده نظرات خود را ارائه داده، بشريّت را براى رسيدن به سعادت حيات (مادّى و معنوى) به پيروى از خود فراخوانده است.

عبادات اسلام، انسان را به پاكى و صفاى درون وامى‌دارد، او را از آلايش‌ها پاكيزه نگاه مى‌دارد، روح را آرامش مى‌بخشد و رابطه انسان را با ملكوت اعلا مستحكم مى‌سازد و اين خود موجب تقويت روح انسان و پاكى و صفاى او است. با تأمّل در اوراد و اذكار نماز و خلوص و توجّه قلب به ساحت قدس الهى، و نيز مقاومت درونى كه از روزه حاصل مى‌گردد، همچنين با دقّت در ديگر ادعيه و عبادات واجب و مستحب، به‌ويژه به لحاظ انجام دادن آن‌ها در اماكن مقدّسه، تمامى اين‌ها حاكى از يك برنامه حساب‌شده براى پاك‌سازى و طهارت درون انسان و رشد و تكامل او است.

واژه «تزكيه» با تركيب‌هاى مختلف در قرآن فراوان آمده است و هدف از تشريع، به‌ويژه قسمت عبادات را مشخّص مى‌سازد و نشان مى‌دهد كه هدف عبادات همان پاكى و صفاى درون است.

در سوره «شمس» مى‌خوانيم: «قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها[3]؛ به يقين رستگار است كسى كه‌

[1] سفر خروج؛ باب 32.

[2] صموئيل دوم؛ باب 11.

[3] شمس 91: 9.