قداست مقام انبيا

قرآن، انبياى عظام الهى را در والاترين مقام قداست قرار داده، سرآمد بندگان خالص حق تعالى شمرده است. اينان نخبگان و برگزيدگان خلايق بشمار مى‌روند.

«إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى‌ آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهِيمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِينَ‌[1]؛ خداوند، آدم و نوح و آل ابراهيم و آل عمران را بر جهانيان برگزيد».

در سوره انعام (آيه‌هاى 87- 84) پس از آنكه از پيامبرانى مانند اسحاق و يعقوب، نوح، داود و سليمان و ايوب، يوسف و موسى و هارون و زكريّا و يحيى و عيسى و إلياس و اسماعيل و يسع و يونس و لوط، و پدران و فرزندان و برادران آنان ياد مى‌كند، آنان را به «محسنين» و «صالحين» وصف مى‌كند، كه آنان را بر جهانيان برترى داده و به راه راست هدايت نموده است.

در آيات و سوره‌هاى ديگر با بهترين وصفى آنان را ستوده است كه با مختصر مراجعه به قرآن كريم اين ستايش والا به خوبى آشكار مى‌شود.

اين‌گونه تعبيرها در مورد پيامبران و اولياى الهى مخصوص قرآن است. در ساير متون تعبيرات ناروا در اين زمينه زياد به چشم مى‌خورد. درباره حضرت نوح نوشته‌اند شراب‌خوار مستى بود كه از شدّت بى‌هوشى برهنه و مكشوف‌العوره در ميان چادر افتاده بود[2]. درباره حضرت ابراهيم نوشته‌اند كه همسر خود را به دروغ خواهر معرفى كرد تا جان و مال خود را حفظ نمايد[3]. در صورتى كه هاجر در آن هنگام در سنين بالاى عمر خويش در حدود هفتاد سالگى بود و جاى واهمه نبود كه فردى غيور مانند حضرت ابراهيم، ناموس خود را فداى جان و مال خود كند.

درباره حضرت لوط گفته‌اند كه در حال مستى با دخترانش درآميخت و آنان را آبستن نمود[4]. درباره حضرت يعقوب كه با خداوند كشتى گرفت و بر او چيره گشت و نبوّت از او بستاد[5].

همچنين نوشته‌اند كه ودائع نبوت را از پدرش اسحاق با تزوير در ربود[6]. داستان‌

[1] آل عمران 3: 33.

[2] سفر پيدايش؛ باب 9، شماره 24- 18.

[3] همان؛ باب 12.

[4] همان؛ باب 19.

[5] همان؛ باب 32، شماره 29- 22.

[6] همان؛ باب 27.