شعله‌ور مى‌شوند و در حال سوختن يك خطّ نورى ممتدّ به دنبال خود ترسيم مى‌كنند و به سرعت محو و نابود مى‌شوند كه به نام شهاب‌سنگ شناخته شده‌اند.

برخى از اين سنگ‌پرتاب‌ها آن اندازه بزرگ‌اند، كه از لايه هوايى گذشته، مقدارى از آن به صورت سنگ‌هاى سوخته با صداى هولناكى به زمين اصابت مى‌كند.

اين خود از آثار رحمت الهى است كه ساكنان زمين را از آسيب پرتاب‌هاى آسمانى فراوان در امان داشته و پوششى بس ضخيم آنان را از گزند آفات گرداگردشان محفوظ داشته است كه اگر چنين نبود، امكان حيات بر روى كره زمين ميسّر نبود. علاوه در مورد پوشش اطراف زمين وجود لايه ازن از اهميت بالايى برخوردار است. اين لايه كه در اثر رعد و برق به وجود مى‌آيد، زمين را در برابر پرتوهاى مضرّ كيهانى محافظت مى‌كند. اگر اين لايه نبود حيات روى زمين ممكن نمى‌شد. كه تفصيل آن در جاى خود آورده شده است. پس همواره بايد گفت:

«سُبْحانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنا هذا وَ ما كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ»[1].

3. اعجاز تشريعى‌

انسان همواره پرسش‌هايى درباره هستى و راز آفرينش با خود داشته و پيوسته در تلاش بوده است تا پاسخ‌هاى قانع‌كننده‌اى براى آن بيابد؛ سؤال‌هايى از قبيل آن كه از كجا آمده چرا آمده و به كجا مى‌رود؟ كوشش‌هاى او براى يافتن پاسخ‌هايى در اين زمينه، مجموعه مسايل فلسفى را تشكيل مى‌دهد كه هدف آن‌ها پى بردن به راز هستى است. ولى آيا اين كوشش‌ها به پاسخ قانع كننده‌اى رسيده است و تمامى جوانب اين پرسش‌ها روشن شده است، يا آن كه زواياى تاريك همچنان در مسايل و مباحث انجام‌شده وجود دارد؟ در اين باره قرآن مى‌فرمايد: «وَ ما أُوتِيتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِيلًا[2]؛ هر آن چه از دانش به دست آورده‌ايد اندكى بيش نيست».

دين، آن‌گونه كه قرآن عرضه كرده، پاسخ تمامى اين مسايل را به گونه كافى و شافى داده است. با تعمّق در آن چه قرآن عرضه كرده، انحراف انديشه‌ها تعديل مى‌شود و راه‌هاى نيمه رفته تكميل مى‌گردد. «يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ‌

[1] زخرف 34: 13.

[2] اسراء 17: 85.