مانده است. همين اندازه معلوم گشته كه حيات به اراده الهى- كه بر تمامى مقدّرات هستى چيره است- به وجود آمده است و اين امر مسلّمى است كه از پذيرش آن گريزى نيست، زيرا كه هم تسلسل باطل است و هم خودآفرينى محال. دانش تجربى روز هم خودآفرينى را باطل مى‌شناسد[1].

پوشش هوايى حافظ زمين‌

«وَ جَعَلْنَا السَّماءَ سَقْفاً مَحْفُوظاً وَ هُمْ عَنْ آياتِها مُعْرِضُونَ‌[2]؛ و آسمان را سقفى محفوظ [بر فراز زمين‌] قرار داديم، كه اينان از نشانه‌هاى آن روى گردانند».

گرد زمين را پوشش هوايى ضخيمى فرا گرفته، كه عمق آن به 350 كيلومتر مى‌رسد. هوا از گازهاى «نيتروژن»- به نسبت 03/ 78 درصد و «اكسيژن» به نسبت 99/ 20 درصد و اكسيد كربن به نسبت 04/ 0 درصد و بخار آب و گازهاى ديگر به نسبت 94/ 0 درصد تركيب يافته است. اين پوشش هوايى با اين حجم ضخيم و با اين نسبت‌هاى گازى فراهم‌شده در آن، همچون سپرى آسيب‌ناپذير، زمين را در برگرفته و آن را از گزند سنگ‌هاى آسمانى كه به حدّ وفور[3] به سوى زمين مى‌آيند و از همه اطراف، تهديدى هولناك براى ساكنان زمين بشمار مى‌روند، حفظ كرده زندگى را برايشان امكان‌پذير مى‌سازد.

فضا انباشته از سنگ‌هاى پراكنده‌اى است كه بر اثر ازهم‌پاشيدگى ستاره‌هاى متلاشى‌شده به وجود آمده‌اند. از اين سنگ‌ها به صورت مجموعه‌هاى بزرگ و فراوانى پيرامون خورشيد درگردشند و روزانه تعداد زيادى از اين سنگ‌ها موقع نزديك شدن به كره زمين به وسيله نيروى جاذبه به سمت زمين كشيده مى‌شوند. اين سنگ‌ها برخى بزرگ و برخى كوچك و با سرعتى حدود (60- 50) كيلومتر در ثانيه به سوى زمين فرودمى‌آيند، كه سرعتى فوق‌العاده است. ولى هنگامى كه وارد لايه هوايى مى‌شوند در اثر سرعت زياد و اصطكاك فوق‌العاده با ذرات هوا، داغ شده‌

[1] براى تفصيل بيشتر ر. ك: التمهيد؛ ج 6، ص 61- 31.

[2] انبيا 21: 32.

[3] روزانه ميليون‌ها سنگ پرتاب آسمانى به سوى زمين هدف‌گيرى مى‌شود.