آن اشارت دارد، تصريح فرموده است. در اوّلين خطبه نهج البلاغه- كه درباره آفرينش جهان است- مى‌خوانيم: «ثم أنشأ سبحانه فتق الأجواء و شقّ الأرجاء و سكائك الهواء ... ثم فتق ما بين السماوات العلى فملأهنّ أطوارا من ملائكته؛ سپس خداوند فضاهاى شكافته و كرانه‌هاى كافته و هواى به آسمان و زمين راه يافته را پديد آورد ... آن‌گاه ميان آسمان‌هاى زبرين را بگشود و از گونه‌گون فرشتگان پر نمود». در خطبه 211 مى‌فرمايد: «ففتقها سبع سماوات بعد ارتتاقها؛ آن‌ها را از هم شكافت پس از آن كه به هم پيوسته بودند».

علّامه مجلسى- در شرح روضه كافى- پس از نقل دو روايت سابق الذكر مى‌فرمايد: «اين دو روايت، بر خلاف آن چيزى است كه از مولا امير مؤمنان عليه السّلام رسيده است»[1]. در اين باره تفصيلا سخن گفته‌ايم‌[2].

نقش كوه‌ها در استوارى زمين‌

در نه جاى قرآن از كوه‌ها با تعبير «رواسى» ياد شده است‌[3] «وَ جَعَلْنا فِي الْأَرْضِ رَواسِيَ أَنْ تَمِيدَ بِهِمْ‌[4]؛ و كوه‌ها را در زمين پابرجا و استوار نهاديم تا مبادا [زمين‌] آنان [- مردم‌] را تكان دهد و بلرزاند».

اساسا تعبير از كوه‌ها به «رواسى» بدان جهت است كه «ثابت‌هايى» هستند كه بر ريشه‌هاى مستحكم استوار مى‌باشند و از مادّه «رست السفينة» گرفته شده، به معناى لنگر انداختن كشتى است كه به وسيله اين لنگرها در تلاطم آب‌هاى دريا استوار و پابرجا مى‌ماند. ازاين‌رو، كوه‌ها همچون لنگرهايى هستند كه زمين را در گردش‌ها و چرخش‌هاى خود، از لرزش و تكان بازمى‌دارد.

همچنين از كوه‌ها به «أوتاد» تعبير شده، به معناى ميخ‌ها، كه زمين را از هم‌پاشى‌

[1] مرآة العقول؛ ج 25، ص 232. در نتيجه دو روايت سابق الذكر به جهت ضعف سند، قابل استناد نيستند. تنها فرموده مولا امير مؤمنان كه سند قطعى است مى‌تواند تفسير آيه باشد.

[2] ر. ك: التمهيد، ج 6، ص 139- 129.

[3] سوره‌هاى رعد: 3. نمل: 61. حجر: 19. ق: 7. نحل: 15. لقمان: 10. انبيا: 31. فصّلت: 10. مرسلات: 27.

[4] انبيا 21: 31.