و فروريزى نگاه مى‌دارد «وَ الْجِبالَ أَوْتاداً»[1].

مولا امير مؤمنان در اين زمينه گفتارى دارد، كه بخوبى تعابير اعجازگونه قرآن را روشن مى‌سازد. مى‌فرمايد:

«و جبل جلا ميدها، و نشوز متونها و أطوادها، فأرساها في مراسيها، و ألزمها قراراتها. فمضت رءوسها في الهواء، و رست أصولها في الماء. فأنهد جبالها عن سهولها، و أساخ قواعدها في متون أقطارها و مواضع أنصابها. فأشهق قلالها، و أطال أنشازها، و جعلها للأرض عمادا، و أرّزها فيها أوتادا. فسكنت على حركتها من أن تميد بأهلها، أو تسيخ بحملها، أو تزول عن مواضعها. فسبحان من أمسكها بعد موجان مياهها[2]؛ همراه با سرشتن صخره‌هاى بزرگ زمين و برآمدن دل اين صخره‌ها و قله‌هاى بلند سر به فلك كشيده، در جايگاه‌هاى خود استواريشان بخشيد. پس قلّه‌ها را در هوا به بلندا برد و ريشه‌هايشان را در آب فروكشيد. بدين‌سان خداوند كوه‌ها را با بلنداشان از دشت‌ها جدا ساخت و پايه‌هاى‌شان را چونان ريشه درختان در زمين‌هاى پيرامون و مواضع نصبشان، در اعماق زمين نفوذشان داد. كوه‌ها را با قلّه‌هايى بس بلند و سلسله‌هايى به هم پيوسته و دراز، تكيه‌گاه زمين ساخت و چونان ميخ‌ها بر آن بكوفت. چنين است كه زمين به رغم حركات گوناگونى كه دارد، براى ساكنانش از لرزش و تكان نگاه داشته شد و از فرودر كشيدن بار خود، بازداشته شد و از لغزش از جايگاه خود در امان ماند. پس بزرگ است خداوندى كه زمين را به رغم تلاطم امواج خروشان آب‌هاى آن، چنين استوار نگاه داشت».

در بخشى از اين گفتار درربار آمده: «زمين به رغم حركت‌هاى خود از لغزش و لرزش و فروپاشيدگى نگاه داشته شد». از اين گفتار سه نكته به دست مى‌آيد:

1. زمين داراى حركت‌هاى گوناگون است، ولى به رغم اين حركت‌ها آرامش و تعادل خود را حفظ كرده است.

2. پوسته زمين مستحكم است و از هم نمى‌گسلد و لايه‌هايش گسسته نمى‌شود، تا ساكنان و بارهايش را در درون خود فرونكشد.

3. زمين در حركت وضعى و انتقالى و برخى حركت‌هاى ديگر، آرام و استوار

[1] نبأ 78: 7.

[2] خطبه شماره 211( صبحى صالح) ص 328.