چهارم: بر فرض آنكه اين اخبار متعارض، قابل جمع نباشند ترجيح يكى از دو طرف صرفا به دليل اينكه تعداد رواياتش بيشتر است- بااينكه تعداد روايات طرف ديگر هم كم نيست- بر خلاف مقرّرات معهود و ضوابط اصولى است.

پنجم: بحث مخالفت با كتاب در اينجا وارد نيست؛ زيرا قرآن تصريحى در اين باره ندارد و استدلال به عمومات غير ناظر در اين امر بخصوص كفايت نمى‌كند.

ششم: موافقت با عامّه نيز در اينجا موضوعيت ندارد؛ زيرا آنچه از مذهب آنان مشهور است، حرام بودن غنا است. براى مثال، ابن منذر و ديگر اعلام سنّت به اتفاق، تغنّى را حرام مى‌دانند و اجير نمودن زن آوازخوان را باطل مى‌دانند.[1] هفتم: ادعاى صاحب جواهر كه مى‌گويد: «روايات منع، متواتر است و حتى از ضروريات مذهب است» وارد نيست؛ زيرا اعلام طائفه، خلاف آن را به تفصيل گفته‌اند و رواياتى كه در اين باب آمده نيز همگى عكس آن را ثابت مى‌كنند.

د- وحدت موضوعى يا تناسب معنوى آيات‌

يكى ديگر از ويژگى‌هاى قرآن، وجود تناسب معنوى ميان آيات هر سوره است، گرچه يكجا نازل نگشته و به صورت پراكنده با فاصله‌هاى زياد يا كم نازل شده باشند. زيرا پراكندگى در نزول آيات كه به جهت مناسبت‌هاى گوناگون بوده- طبيعتا- اقتضا مى‌كند ميان هر دسته آياتى كه به مناسبتى نازل گشته با دسته ديگر كه به مناسبت ديگرى نازل گشته است، رابطه و تناسبى وجود نداشته باشد، و اين پراكندگى در نزول بايستى در چهره مجموع آيات هر سوره بخوبى هويدا باشد. در صورتى كه با دقّتى كه دانشمندان- به‌ويژه در عصر اخير- در محتواى سرتاسر هر سوره انجام داده‌اند به اين نتيجه رسيده‌اند كه هر سوره هدف يا هدف‌هاى خاصّى را دنبال مى‌كند كه جامع ميان آيات هر سوره است و امروزه به نام «وحدت موضوعى» در هر سوره خوانده مى‌شود، همين وحدت موضوعى است كه وحدت سياق سوره را تشكيل مى‌دهد و مسأله اعجاز در همين نكته است كه پراكندگى در نزول، عدم تناسب را اقتضا مى‌كند، با آنكه تناسب و وحدت سياق در هر سوره به‌

[1] در اين باره رجوع شود به: حاشيه المحاضرات نوشته عبد الرزاق المقرّم.