بر همين اساس، امامان اهل بيت عليهم السّلام كوشش داشتند كه قرآن با ترتيل و صداى بلند و تجويد و با آواز خوش خوانده شود.

محمد بن علىّ بن محبوب اشعرى در كتاب خود به نقل از معاوية بن عمار روايت مى‌كند كه به ابى عبد اللّه عليه السّلام گفتم: آيا هركس، دعا يا قرآن مى‌خواند، اگر صدايش را بلند نكند، گويى چيزى نخوانده است؟ فرمود: «همين‌طور است، علىّ بن الحسين عليه السّلام در تلاوت قرآن، خوش‌صداترين مردم بود و هنگام تلاوت صدايش را چنان بالا مى‌برد كه تمام اهل خانه بشنوند». امام صادق عليه السّلام در خواندن قرآن خوش‌صداترين مردم بود. هرگاه شب براى تلاوت بيدار مى‌شد، صدايش را بالا مى‌برد و وقتى سقاها و ديگر عابران از آن مسير مى‌گذشتند، مى‌ايستادند و به تلاوت او گوش مى‌دادند[1].

همچنين روايت است كه موسى بن جعفر عليه السّلام نيز صدايى خوش داشت و قرآن نيكو تلاوت مى‌كرد. او روزى فرموده بود: «علىّ بن الحسين عليه السّلام با صداى بلند قرآن مى‌خواند تا شايد رهگذرى از آنجا بگذرد و به خود آيد. وقتى امام چنان كرد، ديگر مردم آن را تاب نمى‌آوردند». از او پرسيده شد: آيا رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله در نماز جماعت صدايش را به هنگام تلاوت قرآن بلند نمى‌كرد؟ فرمود: «رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله فقط آن‌گونه كه در توان مردم بود تلاوت مى‌فرمود»[2].

همچنين از امام علىّ بن موسى الرضا و او از پدر و نياكانش از رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله نقل است كه فرمود: «قرآن را با آواز خوش بخوانيد؛ زيرا آواز خوش زيبايى قرآن را افزون مى‌كند»، سپس اين آيه را تلاوت كرد: «يَزِيدُ فِي الْخَلْقِ ما يَشاءُ»[3].

غنا و موسيقى از ديدگاه شرع‌

اكنون شايسته است كه به «غنا» از ديدگاه شرع بپردازيم. نخستين پرسشى كه مطرح مى‌شود اين است كه آيا غنا ذاتا و با همين عنوان حرام شده است و آيا تلاوت قرآن با آواز استثناست و تخصيصى در عموم حكم است؟ يا اينكه آواز،

[1] مستطرفات السرائر؛ ص 484.

[2] كتاب الاحتجاج؛ ج 2، ص 170.

[3] فاطر 35: 1، ر. ك: عيون أخبار الرضا؛ ج 2، ص 68، شماره 222.