براى اين گفته‌هاست.

ابن الاعرابى گفته است‌[1]: «عرب به هنگام سواركارى يا نشستن در حياط و خيلى مواقع ديگر، به آواز ركبانى‌[2] تغنّى مى‌كرد. وقتى قرآن نازل شد، پيامبر صلّى اللّه عليه و آله خوش داشت كه عرب‌ها به جاى تغنّى به آواز ركبانى، هجّيراء[3] و آوازشان با قرآن باشد»[4].

زمخشرى نيز گفته است: «عرب عادت داشت كه در همه احوال- چه هنگام سواركارى و چه در حال لميدن و يا نشستن در حياط خانه‌ها و غيره- به آواز و زمزمه ركبانى تغنّى كند. پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله وقتى مبعوث شد، بر اين حال برآمد تا آواز و زمزمه آنان با قرآن باشد. پس بدان فرمان داد؛ يعنى فرمود: «هركس قرآن را جايگزين ركبانى نكند و آن را زمزمه زير لب و تغنّى با آواز خوش قرار ندهد، از ما نيست»[5].

فيروزآبادى گفته است: «غنّاه الشعر و غنّى به تغنية: تغنّى به». يعنى شعر را به آواز خواند و آن را تغنّى كرد.

شاعر گفته است:

«زبيدى» ضمن آنكه نقل اين گفته را به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله منسوب داشته گفته است:

«خداوند به هيچ‌كس چون پيامبر گرامى اجازه نداده است كه با قرآن آشكارا تغنّى كند».

«ازهرى» گفته است: «عبد الملك البغوى» به نقل از ربيع و او به نقل از شافعى به من اطلاع داد كه معناى تغنّى «خواندن قرآن با صداى محزون و رقيق است»[7]. او حديث ديگرى را نيز به شهادت مى‌گيرد كه مى‌گويد: «زيّنوا القرآن بأصواتكم».

[1] « ابو عبد اللّه محمد بن زياد كوفى» يكى از زبان‌دانان مشهور عرب است كه در محضر درس او مردمان بسيار حاضر مى‌شدند. او در سخندانى و شناخت لفظ ناآشنا از همه سر بود، تا جايى كه مى‌گويند بر« ابو عبيده» و« اصمعى» برترى داشته است. او در رجب سال 150 هجرى زاده شد و در شعبان 231 از دنيا رفت( قمى، الكنى و الألقاب، ج 1، ص 215).

[2] ركبانى: خواندن سرود با كش و قوس دادن و زير و بم صدا.

[3] هجّيراء: زمزمه و طنين آواز و ترانه.

[4] نهايه ابن اثير؛ ج 3، ص 391.

[5] الفائق؛ ج 2، ص 36( رثث).

[6] ابن منظور گفته است:« منظور شاعر تغنى بوده و اسم را( غناء) به جاى مصدر آورده است».

[7] لسان العرب؛ ج 15، ص 136،« تحسين القراءة و ترقيقها» آمده است.