تلاوت قرآن، صداى خوش سفارش شده است و از قارى خواسته‌اند كه نكات ظريف تلاوت- اعم از كشيدن صدا و يا زير و بم آن و ترجيع قرائت و غيره- را رعايت كند. در اينجا به بازگويى چند روايت در اين زمينه مى‌پردازيم:

رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله فرمود: «هر چيزى زيورى دارد و زيور قرآن آواز خوش است».

«زيباترين زيبايى‌ها، يكى موى زيباست و ديگرى آواز و صداى دلكش».

«قرآن را با آواز و نواى [متين‌] عرب بخوانيد و از آواز [مبتذل‌] اهل فساد و گنهكاران كبيره پرهيز كنيد»[1].

«آواز خوش زيورى براى قرآن است».

«قرآن را با صداى خود خوش كنيد؛ زيرا صداى خوش زيبايى قرآن را افزون مى‌كند».

«قرآن را با آوازتان زينت بخشيد».

امام صادق عليه السّلام نيز در تفسير آيه: «وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِيلًا»[2] فرموده است: «به اين معناست كه آن را با تأنّى بخوانيد و صدايتان را خوش داريد»[3].

امام باقر عليه السّلام فرموده است: «قرآن را با آواز بخوانيد؛ زيرا خداوند- عزّ و جلّ- دوست مى‌دارد كه با صداى خوش قرآن خوانده شود»[4].

رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله فرمود: «قرآن با آهنگى حزين نازل شده، پس آن را با گريه [برخاسته از وجد] بخوانيد و اگر گريه نكرديد، لحن گريه به خود بگيريد و آن را با آواز خوش بخوانيد، كه هركس آن را با آواز خوش نخواند، از ما نيست».

«از ما نيست هركس قرآن را با آواز خوش نخواند»[5].

امام صادق عليه السّلام فرمود: «قرآن با حزن نازل شده، پس آن را با لحنى حزين بخوانيد»[6].

البته سخنانى كه معتمدان از پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله نقل كرده‌اند فراوان و دليل اثباتى‌

[1] الكافى، ج 2، ص 616- 614، شماره‌هاى 9- 8- 3.

[2] مزّمّل 73: 4.

[3] بحار الانوار؛ ج 89، كتاب القرآن، شماره 21، ص 195- 190.

[4] الكافى؛ ج 2، ص 616، شماره 13.

[5] بحار الانوار؛ ج 89، ص 191.

[6] الكافى؛ ج 2، ص 614، شماره 2.