هرگز فصحا و سخن‌دانان همه دوره‌ها مورد تحدّى قرار نگرفته‌اند. نويسنده مصرى معروف «بنت الشاطى» چنين مى‌گويد: «معيار تحدّى قرآن همان عجز فصحاى عرب در عصر بعثت است. ولى دليل اعجاز آن براى هميشه است و عرب و عجم را شامل مى‌باشد. عجز سخن‌سنجان عصر اول- كه اصل بلاغت و فصاحت‌اند- برهان قاطعى است براى روشن شدن مسأله تحدّى ...»[1] يعنى عجز سخن‌وران آن روز كفايت مى‌كند و نيازى به پابرجا بودن موضع تحدّى قرآن تا امروز نيست.

شايد نويسنده يادشده بيم آن داشته كه اگر گفته شود قرآن همچنان در موضع تحدّى خود پابرجا است، به ناگاه آتش كفر و الحاد- كه در ميان سخن‌دانان عرب كم نيست- زبانه كشد، در صدد مقابله برآمده و همانند قرآن سخنى موزون و استوار ارائه دهند و در پى آن بزرگ‌ترين پايه و ستون استوار دعوت اسلامى، از هم فروريزد. ولى او بايد مطمئن باشد كه چنين اتفاقى نخواهد افتاد، زيرا قرآن بر اسلوب ويژه‌اى استوار است كه هرگز سخن بشرى نمى‌تواند به آن برسد و حتى نمى‌تواند نزديك آن گردد؛ چون كه اعجاز قرآن تنها بر شيوه بيانى آن استوار نيست، بلكه مجموعه لفظ و معنا، معيار اعجاز مى‌باشد. جمال لفظ و كمال معنا، زيبايى و فريبايى عبارات، در كنار بلنداى افق محتوا قرار گرفته است. كدام دانش‌ور و سخن‌ور توانايى است كه بتواند چنين مفاهيم عاليه و نوآورى‌هاى وسيع و گسترده را در همه زمينه‌هاى معرفتى و شناختى، در چنين قالب‌هاى موزون و دلكش و داراى جذبه معنوى و روحانى درآورد و ساختارى چنين مستحكم و استوار در عين زيبايى منظر ارائه دهد؟! تلاش در اين راه سرانجامى جز رسوايى نخواهد داشت! در عرصه تاريخ مواضع عبرت فراوانى وجود دارد. كسانى در صدد معارضه با قرآن برآمده‌اند، امّا آنچه ارائه كرده‌اند نه تنها همانند قرآن نبوده، بلكه از درجه كلام معمولى هم فروتر افتاده است و جز عار و ننگ دستاوردى براى خود فراهم نساخته‌اند. هر كه با خود بينديشد تا اين تجربه‌هاى تلخ تاريخ را تكرار نمايد، و مواضع عبرت آن را درست ننگرد، پس اگر شرمنده خويش نگشت هر چه خواست انجام دهد. «من جرّب المجرّب حلّت به الندامة؛ هر كه آزمون‌شده‌اى را آزمون كند،

[1] عايشه بنت الشاطئ؛ الإعجاز البيانى؛ ص 66- 65.