هنگام فرعون از وحشت آن را سحر خوانده در صدد مقابله برآمد[1].

در سوره ابراهيم به طور عموم تقاضاى معجزه را از جانب كسانى يادآور شده كه حالت انكار داشته‌اند، همان گونه كه درباره پيامبر اسلام يادآور شديم. حضرت موسى عليه السّلام آنجا كه با قوم خود و نافرمانى‌هايى كه مى‌كردند روبرو شد به آنان يادآور مى‌شود:

«أَ لَمْ يَأْتِكُمْ نَبَؤُا الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمُودَ وَ الَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ، لا يَعْلَمُهُمْ إِلَّا اللَّهُ. جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْواهِهِمْ وَ قالُوا إِنَّا كَفَرْنا بِما أُرْسِلْتُمْ بِهِ، وَ إِنَّا لَفِي شَكٍّ مِمَّا تَدْعُونَنا إِلَيْهِ مُرِيبٍ. قالَتْ رُسُلُهُمْ أَ فِي اللَّهِ شَكٌّ فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ يَدْعُوكُمْ لِيَغْفِرَ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَ يُؤَخِّرَكُمْ إِلى‌ أَجَلٍ مُسَمًّى. قالُوا إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنا تُرِيدُونَ أَنْ تَصُدُّونا عَمَّا كانَ يَعْبُدُ آباؤُنا فَأْتُونا بِسُلْطانٍ مُبِينٍ. قالَتْ لَهُمْ رُسُلُهُمْ إِنْ نَحْنُ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ وَ لكِنَّ اللَّهَ يَمُنُّ عَلى‌ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ ما كانَ لَنا أَنْ نَأْتِيَكُمْ بِسُلْطانٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ، وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ. وَ ما لَنا أَلَّا نَتَوَكَّلَ عَلَى اللَّهِ وَ قَدْ هَدانا سُبُلَنا ...[2]؛ آيا سرگذشت پيشينيان را نشنيده‌ايد كه پيامبرانشان با دلايلى روشن آمدند، ولى آنان از روى تمسخر خنده‌وار دست بر دهان نهاده‌[3] و گفتند: ما به آنچه آورده‌ايد باور نداريم و در شك و ترديد مى‌باشيم. پيامبران به آنان گفتند: مگر درباره صانع متعال جاى شكى وجود دارد؟ او شما را مى‌خواند تا مورد مهر خود قرار دهد و فرصتى است كه در اختيار شما قرار داده است. گفتند: شما همانند ما بشر هستيد و مى‌خواهيد ما را از آنچه پدرانمان مى‌پرستيدند بازداريد، پس دليل قوى و روشن ارائه دهيد كه پيامبريد. پيامبران به ايشان گفتند آرى ما بشرى بيش نيستيم و از خود مايه‌اى نداريم. خداى بر ما منّت نهاده و اگر او بخواهد هرآينه معجزه‌اى كه نشانگر صحت گفتار ما باشد، ارائه خواهيم داد و به خدا پناه مى‌بريم كه راه را به ما نشان داده است».

شواهد بر اين واقعيت بسيار است كه ارائه معجزه هنگامى بوده كه انبيا عليهم السّلام با

[1] ر. ك: سوره شعراء آيات( 34- 16) و سوره اعراف آيات( 110- 103).

[2] ابراهيم 14: 12- 9.

[3] اين حالتى است كه براى تمسخر انجام مى‌دهند، مانند آنكه خنده‌شان گرفته دست بر دهن مى‌نهند.