فَقُولا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعالَمِينَ‌؛ نزد فرعون رفته به او بگوييد: ما پيامبران پروردگار جهانيانيم». فرعون به آنان گفت: «و ما ربّ العالمين؛ پروردگار جهانيان چيست؟».

موسى گفت: «ربّ السّماوات و الأرض و ما بينهما إن كنتم موقنين؛ پروردگار آسمان‌ها و زمين و آنچه در ميان آن دو مى‌باشد. اگر داراى باور درونى باشيد». يعنى اگر به درون خود بنگرى، شاهد صدق اين مدّعا را در خود مى‌يابى.

فرعون از روى تمسخر به اطرافيان خود روى كرده گفت: «أ لا تستمعون؛ آيا نمى‌شنويد» كه موسى چه مطالب ناباورى را مطرح مى‌سازد؟ موسى روى به آنان كرده گفت: «ربّكم و ربّ آبائكم الأوّلين؛ پروردگار شما و پدران پيشين شما» نه مانند فرعون كه دعوى ربوبيّت را تنها در اين برهه زمانى دارد.

آن‌گاه فرعون با خشم و تمسخر گفت: «إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ‌؛ پيامبرى كه به سوى شما فرستاده شده ديوانه‌اى بيش نيست». موسى گفت:

«خدايى را كه من مى‌خوانم پروردگار شرق و غرب و آنچه در آن ميانه است» كنايه از آن كه ادعاى ربوبيّت تو صرفا به جهت سلطه بر ملك مصر و رود نيل است و بسى محدود و هرگز با گستره خدايى پروردگار جهان قابل قياس نيست و هرگز سلطه محدود با سلطه نامحدود قابل قياس نيست‌ «قالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ ما بَيْنَهُما إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ». لذا به انديشيدن دستور مى‌دهد. اين پاسخ در مقابل نسبت ديوانگى است كه فرعون به موسى داده است.

بازهم فرعون در خشم رفت و قاطعانه بدون هيچ دليل قانع‌كننده‌اى گفت: «لئن اتّخذت إلها غيري لأجعلنّك من المسجونين؛ اگر جز من، خدايى برگزينى تو را از [جمله‌] زندانيان خواهم ساخت». موسى با ملايمت گفت: «أ و لو جئتك بشي‌ء مبين؛ گرچه براى تو دليل آشكارى [بر صحت دعوى خويش‌] بياورم؟!». فرعون گفت: «فأت به إن كنت من الصّادقين؛ بياور اگر راست مى‌گويى». آن‌گاه حضرت موسى، عصا و يد بيضاء را ارائه داد «فَأَلْقى‌ عَصاهُ فَإِذا هِيَ ثُعْبانٌ مُبِينٌ. وَ نَزَعَ يَدَهُ فَإِذا هِيَ بَيْضاءُ لِلنَّاظِرِينَ». با افكندن عصا و تبديل آن به مارى عظيم‌الجثه و هولناك و بيرون آوردن دست از آستين و درخشيدن آن با نور سفيدى خيره‌كننده، معجزه خود را ارائه داد كه در اين‌