وحى در لغت‌

وحى در لغت به معانى مختلفى آمده است از جمله: اشارت، كتابت، نوشته، رساله، پيام، سخن پوشيده، اعلام در خفا، شتاب و عجله و هر چه از كلام يا نوشته يا پيغام يا اشاره كه به ديگرى به دور از توجّه ديگران القا و تفهيم شود وحى گفته مى‌شود، ناصر خسرو گويد:

راغب اصفهانى گويد: «أصل الوحي الإشارة السريعة[1]؛ وحى پيامى پنهانى است كه اشارت‌گونه و با سرعت انجام گيرد». ابو اسحاق نيز گفته است: «أصل الوحي في اللّغة كلّها اعلام في خفاء و لذلك سمّي الإلهام و حيا؛ اصل وحى در لغت به معناى پيام پنهانى است، لذا الهام را، وحى ناميده‌اند». همچنين است سخن ابن برّى:

«وحى اليه و اوحى: كلّمه بكلام يخفيه من غيره و وحى و اوحى: أومأ؛ وحى اليه:

پنهان از ديگران با او سخن گفت. وحى و اوحى: مطلب را با اشاره رسانيد». شاعر نيز گويد: «فأوحت الينا و الأنامل رسلها[2]؛ بر ما پيام فرستاد در حالى كه سر انگشتانش پيام‌رسان او بودند». ديگرى گويد:

با نگاهى كه بر وى افكندم فكر باريك‌بينم در صفات بديع او در حيرت ماند؛ پس گوشه چشمم بدو پيام داد كه دوستش دارم و آثار آن پيام، در گونه‌هاى وى نمايان گرديد».

وحى در قرآن‌

واژه وحى در قرآن به چهار معنا آمده است:

1. اشاره پنهانى: كه همان معناى لغوى است. چنان‌كه درباره زكريّا عليه السّلام در قرآن مى‌خوانيم: «فَخَرَجَ عَلى‌ قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ فَأَوْحى‌ إِلَيْهِمْ أَنْ سَبِّحُوا بُكْرَةً وَ عَشِيًّا[3]؛ او از

[1] راغب اصفهانى؛ المفردات في غريب القرآن؛ ص 515.

[2] ابن منظور؛ لسان العرب؛ ج 15، ص 380.

[3] مريم 19: 11.