فصل چهارم قرّاء و قرائات سبع‌

قرائت قرآن و تلاوت آيات آن يكى از مهم‌ترين مسايل قرآن به شمار مى‌رود، به طورى كه از همان ادوار نخستين پيوسته عدّه‌اى به اين كار همت گماشته و عهده‌دار قرائت قرآن و تعليم آن در جامعه اسلامى بوده‌اند. طبقات قرّاء شامل بزرگان صحابه چون عبد اللّه بن مسعود، ابىّ بن كعب، ابو الدرداء و زيد بن ثابت در طبقه اول؛ عبد اللّه بن عباس، ابو الاسود دوئلى، علقمة بن قيس، عبد اللّه بن سائب، اسود بن يزيد، ابو عبد الرحمن سلمى و مسروق بن اجدع در طبقه دوم؛ و بالاخره بزرگانى ديگر در طبقات سوم تا هشتم مى‌گردد. پس از اين طبقات از قرّاء، عهد تدوين قرائات آغاز شد و به دنبال آن قرّاء سبعة تعيين گرديدند.

سلسله قرّاء (قاريان به نام قرآن) و قرائات، قرن به قرن پيوسته ادامه داشت تا اينكه در اوايل قرن چهارم ابو بكر ابن مجاهد (245- 324) شيخ القراء بغداد، قرائات را در هفت قرائت از هفت قارى بنام، به رسميّت شناخت. بعدها در دوره‌هاى مختلف هفت قارى ديگر اضافه شد كه بدين ترتيب مجموعا چهارده قرائت معروف شد. به دليل آنكه هر كدام از اين قرائات به وسيله دو راوى روايت شده، مجموع قرائت متداول به بيست و هشت قرائت مى‌رسد.

در حجيّت قرائات و تواتر آن‌ها، كه آيا جملگى به طور متواتر از پيامبر اكرم نقل و