اوليه عثمانى است. اين قرآن خالى از نقطه و علايم فتحه و كسره بود. چند ورق از اول آن افتاده و آخر آن نيز ناقص بود. اين قرآن از آيه هشتم سوره بقره: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَ ما هُمْ بِمُؤْمِنِينَ» آغاز و به آيه چهارم از سوره زخرف:

«وَ إِنَّهُ فِي أُمِّ الْكِتابِ لَدَيْنا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ» پايان مى‌يافت. اين قرآن در سمرقند پيدا شده بود و در اختيار كتابخانه سلطنتى در پطرزبورگ بود و انستيتوى آثار در «تاشكند» آن را با همان حجم اصلى و خصوصيات ديگر در پنجاه نسخه فتوگرافى كرده، به مهم‌ترين دانشگاه‌هاى كشورهاى اسلامى هديه نمود. نسخه‌اى از اين قرآن در كتابخانه دانشگاه تهران (با شماره 14403DSS ) موجود است.

در سال 1342 هجرى مطابق با 1923 ميلادى، كشور مصر به چاپ قرآن اقدام نمود. چاپ اين قرآن به‌وسيله كميته‌اى با تعيين وزارت اوقاف آن كشور و به سرپرستى مشايخ الازهر انجام شد. اين نسخه از قرآن با پذيرش جهان اسلام روبه‌رو شد و چاپ‌هاى بسيارى بر اساس آن انجام گرفت.

در سال 1370 هجرى مطابق با 1950، عراق نيز به چاپ نفيسى از قرآن دست زد. همچنين سراسر جهان اسلام به چاپ و نشر قرآن به بهترين صور و زيباترين انواع چاپ همت گماشتند. اين روش همچنان در جهان اسلام ادامه دارد.

همچنين قرآن ديگرى از خطّاطى سورى به نام «عثمان طه» رواج يافت. اين قرآن در كشورهاى سوريه، عربستان، ايران، لبنان و ديگر كشورهاى اسلامى چاپ شد.

ويژگى اين چاپ تنظيم آيات در صفحه و تقسيم منظم حزب‌ها و جزءهاى سى‌گانه قرآن است‌[1].

[1] براى اطلاع بيشتر از خط عثمان طه و ويژگى‌هاى آن رجوع كنيد به: خرمشاهى، بهاء الدين؛ قرآن‌پژوهى؛ ص 657.