سوره/ آيه/ املاء قديم/ سوره/ آيه/ املاء معاصر يوسف 25/ 16. «لدا الباب»/ غافر 18/ «لَدَى الْحَناجِرِ» الحاقه 11/ 17. «طغا الماء»/ النازعات 17/ «إِنَّهُ طَغى‌» كهف 23/ 18. «و لا تقولنّ لشأى»/ كهف 45/ «وَ كانَ اللَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ» مؤمنون 24/ 19. «فقال الملؤا»/ مؤمنون 33/ «وَ قالَ الْمَلَأُ» الرحمن 31/ 20. «أَيُّهَ الثَّقَلانِ»/ يس 59/ «أَيُّهَا الْمُجْرِمُونَ»

ديدگاهى غلوّآميز

برخى از كسانى كه به آداب و رسوم گذشته سخت پايبندند، تصور كرده‌اند كه رسم‌الخط مصحف به دستور خاصّ پيامبر صلّى اللّه عليه و آله به همين‌گونه و شكل فعلى تدوين شده است و نويسندگان اوليه دخالتى در نحوه نوشتن كلمات نداشته‌اند و در پس اين ناهنجارى‌هاى نوشتارى، سرّى پنهان و حكمتى نهفته است كه جز خدا، كسى از آن آگاه نيست.

ابن المبارك از شيخ و استاد خود، عبد العزيز الدباغ نقل مى‌كند كه او گفته است:

«رسم الخط قرآن سرّى از اسرار خداوند است و تعيين آن از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله است. آن حضرت دستور داده است كه قرآن را به اين شكل بنويسند و نويسندگان بر آنچه از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله شنيده‌اند، هيچ نيفزوده‌اند و از آن هم چيزى نكاسته‌اند ... گويد: ...

صحابه و ديگران به اندازه سر مويى در رسم الخط مصحف دخالت نداشته‌اند و آن، صرفا توقيفى و تعيين‌شده از جانب پيامبر صلّى اللّه عليه و آله است. اوست كه فرموده به اين شكل تدوين شود؛ جايى با الف زايد و جايى بدون الف، آن را بنويسند. زيرا اين‌ها اسرارى است كه عقل‌ها بدان راه نمى‌برد و سرّى از اسرار خداست كه خاصّ كتاب عزيز اوست؛ نه ديگر كتاب‌هاى آسمانى. همان گونه كه نظم قرآن معجزه است، رسم الخط آن نيز معجزه مى‌باشد. عقل‌ها، چگونه به سرّ آوردن الف در «مائة» و حذف آن از «فئة» و اضافه كردن «ياء» به «بأيد» و «بأيّكم» و نوشتن آن‌ها به صورت «بأييد» و «بأييكم» پى مى‌برد و يا چگونه مى‌توان فهميد كه چرا در كلمه «سعوا» در سوره حج با الف نوشته مى‌شود؛ ولى همين كلمه در سوره سبأ بدون الف «سعو» نوشته مى‌شود. باز چرا كلمه «عتوا» در هرجا كه باشد با اضافه الف و تنها در سوره فرقان،