ايرادى به ما دارى، مگر جز اين است كه ما قرآن را مطابق قرائت ابن مسعود قرائت مى‌كنيم؟ حذيفه و موافقان او به خشم آمدند و به آنان گفتند: «ساكت باشيد كه به خطا مى‌رويد». او گفت: «به خدا سوگند اگر زنده باشم اين موضوع را با خليفه مسلمين (عثمان) در ميان مى‌گذارم تا چاره‌اى بينديشد». حذيفه وقتى با ابن مسعود روبه‌رو شد مطلب را با او در ميان گذاشت، ولى ابن مسعود با حذيفه به درشتى سخن گفت. سعيد سخت عصبانى شد و مجلس را ترك كرد. مردم نيز پراكنده شدند و حذيفه با عصبانيت براى ملاقات با عثمان حركت كرد[1].

2. يزيد نخعى مى‌گويد: «در زمان ولايت وليد بن عقبه كه از جانب عثمان والى كوفه بود به مسجد كوفه رفتم. در آنجا گروهى جمع بودند و حذيفة بن يمان در ميان آن جمع بود. در آن وقت مسجد گماشته‌اى نداشت و كسى فرياد برآورد: آنان كه پيرو قرائت ابو موسى اشعرى هستند به زاويه نزديك باب كنده و آنان كه پيرو قرائت ابن مسعودند به زاويه نزديك خانه عبد اللّه بيايند. دو گروه درباره آيه‌اى از سوره بقره اختلاف داشتند. يكى مى‌گفت: «و اتمّوا الحجّ و العمرة للبيت» و ديگرى مى‌گفت:

«وَ أَتِمُّوا الْحَجَّ وَ الْعُمْرَةَ لِلَّهِ»[2]. حذيفه سخت برآشفت و گفت: «همين اختلافات پيش از شما نيز وجود داشت و موضوع مراجعه به عثمان را مطرح كرد».

در روايت ابن ابى الشعثاء آمده است كه حذيفه گفت: «قرائت ابن امّ عبد! و قرائت ابو موسى اشعرى! قسم به خدا! اگر باقى بمانم تا خليفه مسلمين (عثمان) را ببينم، او را بر آن خواهم داشت كه قرائت واحدى ترتيب دهد. عبد اللّه به خشم آمد و گفت: اين سخن سختى است و حذيفه سكوت كرد».

در روايت ديگر آمده است كه حذيفه گفت: «مردم كوفه مى‌گويند قرائت عبد اللّه و اهل بصره مى‌گويند قرائت ابو موسى. به خدا سوگند اگر نزد عثمان رفتم او را به غرق اين مصحف‌ها وادار خواهم كرد». عبد اللّه به او گفت: «قسم به خدا كه اگر چنين كنى خداوند تو را در جايى غير از آب (جهنم) غرق خواهد كرد»[3].

ابن حجر گفته است: «ابن مسعود، به حذيفه گفت: به من خبر داده‌اند كه تو چنين‌

[1] الكامل في التاريخ؛ ج 3، ص 111.

[2] بقره 2: 196.

[3] مصاحف سجستانى؛ ص 14- 11.