ابى حذيفه بود. وقتى قرآن جمع‌آورى و روى اوراق نوشته شد، آن‌گاه خود و هم‌دستانش گرد هم آمدند و درباره نام آن به شور نشستند. برخى نام «سفر» را پيشنهاد كردند، سالم و ديگران آن را نپسنديدند؛ زيرا نام كتاب‌هاى يهود است.

سپس سالم عنوان مصحف را پيشنهاد كرد و گفت: همانند اين كتاب (صحيفه‌هاى جمع شده) را در حبشه ديدم كه آن را «مصحف» مى‌گفتند. همه حاضران نام مصحف را براى صحيفه‌هاى جمع شده پذيرفتند[1]. در اينجا به معرفى برخى از مصاحف صحابه و ويژگى‌هاى آن‌ها اشاره مى‌شود:

مصحف ابن مسعود

مصحف ابن مسعود داراى ويژگى‌هاى زير بود:

1. ترتيب سوره‌ها چنين بود: سبع طوال، مئين، مثانى، حواميم، ممتحنات و مفصلات.

2. اين مصحف 111 سوره داشت، زيرا فاقد سوره حمد و سوره‌هاى معوذتين بود. او بر اين عقيده بود كه ثبت سوره‌ها در مصحف براى حفظ آن از پراكندگى و گم شدن است و سوره حمد به جهت تكرار قرائت آن در نمازها هرگز گم نمى‌شود[2]. يا آنكه سوره حمد عدل قرآن است و نبايد جزء قرآن آورده شود. اما دليل نياوردن دو سوره معوذتين اين بود كه اين دو سوره را جزء قرآن نمى‌دانست. بلكه دعاى چشم زخم (باطل السحر) مى‌دانست كه از جانب خدا بر پيامبر وحى شد، تا براى سلامتى حسنين آن را بخواند و آنان را از چشم زخم محفوظ دارد. او هرگاه مى‌ديد كه در مصحفى اين دو سوره را نوشته‌اند، آن را پاك مى‌كرد و مى‌گفت: «غير قرآن را با قرآن خلط نكنيد و هرگز در نماز اين دو سوره را نمى‌خواند»[3].

3. صاحب كتاب الاقناع روايتى نقل كرده كه در آن آمده است در مصحف‌

[1] ر. ك: الكامل في التاريخ؛ ج 3، ص 55. الاتقان؛ ج 1، ص 58. مصاحف سجستانى؛ ص 14- 11. پوشيده نماند كه قرآن، نام« ما يقرأ» آنچه خوانده مى‌شود است. آن‌گاه كه در صحيفه‌ها به صورت كتاب درآمد نام مصحف به خود گرفت.

[2] ابن قتيبه؛ تأويل مشكل القرآن؛ ص 49- 48.

[3] الدر المنثور؛ ج 6، ص 417- 416. فتح البارى؛ ج 8، ص 581.