سوره‌هاى ق، ص، يس و طه.

برخى ديگر با همان هيئت كه علم شده است خوانده مى‌شود؛ مثلا مطفّفين در سه حالت رفع و نصب و جرّ با «ياء» است و اعراب آن روى «نون» خواهد بود.

مؤمنون، كافرون و منافقون در سه حالت با واو، زيرا تنها حالت اوليه نقل، ملحوظ مى‌گردد و پس از علم شدن حالت افرادى دارد. ابو حيان توحيدى مى‌گويد:

«نام‌هايى كه به صورت جمله باشد؛ مانند «قُلْ أُوحِيَ»[1] و «أَتى‌ أَمْرُ اللَّهِ»[2] يا فعلى كه مشتمل بر ضمير نباشد؛ مانند عبس، اعراب آن‌ها اعراب غير منصرف است، زيرا از حالت جمله بودن يا فعل بودن بيرون آمده و اسم شده است. ديگر اسماء سور كه از حروف هجا نباشند، اگر با الف و لام باشند، معربند و الا غير منصرف خواهند بود»[3].

عدد سوره‌ها و آيات قرآن‌

قرآن با 114 سوره از روز نخست به همين صورت فعلى، نه كم و نه زياد، نازل شده و از طريق پيامبر صلّى اللّه عليه و آله با نقل صحابه و تابعين به دست ما رسيده است. اين عدد متواتر است، زياده بر اين فاقد اعتبار و كمتر از اين فاقد دليل است. گفته شده است:

مصحف عبد اللّه بن مسعود، فاقد سوره حمد و دو سوره معوّذتين (ناس و فلق) بوده است. او بر اين باور بود كه سوره حمد همتاى قرآن است و از قرآن جداست.

چنان كه در آيه‌ «وَ لَقَدْ آتَيْناكَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِي وَ الْقُرْآنَ الْعَظِيمَ»[4] سوره حمد، كه همان سبع مثانى است، در مقابل قرآن قرار گرفته است. اما معوّذتين را از سوره‌هاى قرآنى نمى‌دانست، بلكه آن دو را از دعاهاى باطل السحر (دفع چشم زخم) مى‌شمرد كه بر پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله وحى شد تا با خواندن آن‌ها چشم زخمى كه بر حسنين وارد

[1] سوره جن.

[2] سوره نحل.

[3] الاتقان، ج 1، ص 163- 162.

[4] حجر 15: 87.