از امت من را مى‌آورند و آنها را به سوى چپ مى‌برند. مى‌گويم: پروردگارا، اصيحابى![1] مى‌گويد: تو نمى‌دانى كه پس از تو چه بدعت‌هايى گذاشتند. من همانند آن عبدصالح (حضرت عيسى عليه السلام) مى‌گويم:" و تا وقتى در ميانشان بودم، بر آنان گواه بودم، پس چون روح مرا گرفتى، تو خود بر آنان نگهبان بودى." پس ندا مى‌رسد كه آنان- پس از رحلت تو- هم‌چنان مرتد و بر عقيده گذشته خود باقى‌اند.»

بخارى از ابن ابى مليكه روايت مى‌كند كه وى پس از شنيدن اين حديث، گفت: «اللّهم إنّا نعوذ بك أن نرجع على أعقابنا أو نُفتن عن ديننا»[2]؛ «پروردگارا، به تو پناه مى بريم از اين كه به عقيده قبلى خود برگرديم يا از عقيده كنونى خود منحرف شويم.»

اين حديث از متواترات است كه همه اصحاب سنن آن را نقل كرده‌اند.[3] مرحوم فيروزآبادى در كتاب پر ارج خود، كتاب السبعه، اين حديث را به صورت متواتر، از منابعى معتبر آورده است؛ از جمله صحيح مسلم، صحيح ابن ماجه، مسند امام احمد، صحيح ترمذى، صحيح نسائى،

[1] . لفظ تصغير( اصيحابى) ظهور در تحقير دارد؛ گرچه جنبه اشفاق را نيز مى‌رساند. اين لفظ اشاره به آن دارد كه چنين افرادى، تنها لقب صحابى را يدك مى‌كشند و حقيقتاً جزو اصحاب والاتبار نيستند.

[2] . كتاب السبعة من السلف، ص 24- 29؛ صحيح مسلم، ج 7، ص 66؛ كتاب الفضائل؛ صحيح بخارى، ج 9، ص 58.

[3] . ر. ك: السبعة من السلف، ص 24- 29؛ صحيح بخارى، كتاب الفتن، ج 9، ص 58 و 59 و ج 6، ص 122 و ج 6، ص 70 و ج 8، ص 136؛ صحيح مسلم، ج 7، ص 66، به نقل از اسماء بنت ابى بكر، و عايشه و ج 8، ص 157؛ مسند احمد بن حنبل، ج 1، ص 235 و 253 و ج 3، ص 28 و ج 5، ص 48.