رساندنِ صفت زشت نفاق است كه سمرة بن جندب، مصداق أتمّ اين آيه مباركه بود.

سمره از قبيله بنى خزاره، از اعراب باديه‌نشين بود كه در كودكى، پدرش فوت كرد. مادرش او را به شهر مدينه برد و خود، با مردى به نام مرى بن شيبان ازدواج كرد و سمره در دامان پدر خوانده‌اش تربيت يافت و از هم‌بستگان (حُلَفاء) انصار به شمار مى‌رفت‌[1]؛ از اين رو هم از (مِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرابِ) و هم از (وَ مِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ مَرَدُوا عَلَى النِّفاقِ) شمرده مى‌شد.

2. بُسر بن أرطأه‌

بُسربن أرطأه نيز از اصحاب شمرده شده و در رديف صحابه درجه يك قرار گرفته است.[2] وى مانند سمرة بن جندب، از افرادى بود كه دين و شرف خود را در اختيار طاغوت زمان، معاويه، قرار داد. وى به دستور معاويه، با گروهى به مدينه حمله برد و خانه‌هايى را خراب و بزرگانى را شهيد كرد. او سپس به يمن حمله كرد و دو فرزند عبيدالله بن عباس (قَثَم و عبدالرحمان) را در دامان مادرشان سر بريد. بسر از هرگونه جنايت و هتك حرمت روى‌گردان نبود و همه دستورهاى معاويه را بى‌درنگ انجام مى‌داد.

مولا اميرمؤمنان عليه السلام درباره او مى‌فرمايد: «اللّهُمَّ إِنَّ بُسْراً بَاعَ دِينَهُ بِالدُّنْيَا وَ انْتَهَكَ مَحارِمك وَ كَانَتْ طَاعَةُ مَخْلُوقٍ فَاجِرٍ آثَرَ عِنْدَهُ مما عندك. اللّهُمَّ و لا

[1] . ر. ك: نهاية الإرب فى أنساب العرب، ص 392؛ الإصابة فى تمييز الصحابه، ج 2، ص 78؛ اسد الغابه، ج 2، ص 354.

[2] . ابن حجر او را در قسم اول حرف باء قرار داده است.( الإصابة فى تمييز الصحابه، ج 1، ص 147)