بود- دستور داده بود ديگى از آب جوشان تهيه كنند و او از شدت سرمازدگى، بر تخته پاره‌اى كه روى ديگ جوشان بود، مى‌نشست؛ تا اين‌كه روزى تخته شكست و او در ميان آب جوشان جان سپرد.[1] طبرى مى‌گويد: «فمات شرّ ميتة.»[2] آرى، داغى آتش را در دنيا، پيش از ورود به آتش جاويد آخرت چشيد.[3]

از مولا اميرمؤمنان عليه السلام پرسيدند: شقى‌ترين خلق چه كسى است؟ فرمود: «مَنْ بَاعَ دِينَهُ بِدُنْيَا غَيْرِهِ»[4]؛ كسى كه دين و مقدسات خود را به خواسته‌هاى پست دنيوى ديگران بفروشد.

اينك چگونه است كه ابن حجر، چنين فرد آلوده‌اى را از صحابه درجه يك‌[5] مى‌شمارد؟ در صورتى كه وى از چهره‌هاى چركين شناخته شده منافقان بود؛ كسانى كه خداوند درباره آنان مى‌فرمايد: (وَ مِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرابِ مُنافِقُونَ وَ مِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ مَرَدُوا عَلَى النِّفاقِ لا تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ سَنُعَذِّبُهُمْ مَرَّتَيْنِ ثُمَّ يُرَدُّونَ إِلى‌ عَذابٍ عَظِيمٍ.)[6]

مقصود از (مَرَدُوا عَلَى النِّفاقِ)، تجاوز بيش از اندازه و به نهايت‌

[1] . اسد الغابه، ج 2، ص 355.

[2] . تاريخ طبرى، ج 5، ص 292.

[3] . براى آگاهى بيشتر از زندگى سر تا پا ننگين سمره، به نوشته محقق علامه تسترى رجوع كنيد؛ قاموس الرجال، ج 5، ص 312- 315

[4] . امالى طوسى، ص 294؛ بحار، ج 47، ص 195.

[5] . الإصابة فى تمييز الصحابه، ج 2، ص 78 و 79.

[6] . توبه 9: 101:« و برخى از باديه نشينانى كه پيرامون شما هستند، منافقند و از ساكنان مدينه‌[ نيز عده اى‌] بر نفاق خو گرفته‌اند. تو آنان را نمى شناسى، ما آنان را مى شناسيم. به زودى آنان را دو بار عذاب مى‌كنيم، سپس به عذابى بزرگ بازگردانده مى‌شوند.»