هستند كه محاسن احكام الهى را درك مى‌نمايند؛ زيرا هيچ حجابى از حجب جاهليت و عناد و لجاجت، جلو چشم آنها را نگرفته و نمى‌گيرد.

مثال 4: آيه شريفه: إِنَّكَ لا تُسْمِعُ الْمَوْتى‌ وَ لا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعاءَ إِذا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ‌[1].

مقصود اصلى آيه شريفه بدون لحاظ عبارت‌ إِذا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ‌ كامل و تمام گشته، جز اينكه آن افاده مبالغه در عدم امكان اسماع كران مى‌نمايد؛ زيرا اسماع و شنوانيدن كران در حال عادى، خود دشوار است، تا چه رسد به اينكه آنان پشت به حقيقت و صاحب صدا نموده، فرار كنند. بنابراين «اسماع أصمّ إذا ولى مدبرا» ابلغ در تغافل و اعراض وى از شنيدن دعوت حق خواهد بود.

فواصلى كه وجه تناسب آنها روشن نشده است‌

با توجه به اينكه همه فواصل آيات، از تناسب بسيار بالايى برخوردارند، در عين حال برخى از موارد، براى قرّاء و دانشمندان ناشناخته مانده است كه به عنوان نمونه به چند آيه اشاره مى‌كنيم:

مثال 1: آيه شريفه: قالُوا يا شُعَيْبُ أَ صَلاتُكَ تَأْمُرُكَ أَنْ نَتْرُكَ ما يَعْبُدُ آباؤُنا أَوْ أَنْ نَفْعَلَ فِي أَمْوالِنا ما نَشؤُا إِنَّكَ لَأَنْتَ الْحَلِيمُ الرَّشِيدُ[2].

چه بسا وجه مناسبت، وصف پيامبرشان (شعيب- عليه السلام-) به حليمى، بردبارى، رشد و آگاهى؛ يعنى كياست، زرنگى و وفور عقل، با استنكار

[1] يعنى: همانا تو نتوانى كه مردگان( و مرده دلان كفر) را سخنى بشنوايى و يا كران( باطن) را كه از گفتارت روى مى‌گردانند، به حقيقت شنوا كنى( نمل: 80).

[2] يعنى: قوم، به مسخره گفتند: اى شعيب! آيا اين نماز تو شما را مأمور مى‌كند كه ما را از پرستش خدايان پدرانمان، و از تصرف در اموالمان، به دلخواه خودمان، منع كنى؟ همانا تو بسيار مرد بردبار و درستكارى هستى( هود: 87).