و مالكيت و حاكميت بر آسمانها و زمين، عزت و جلال و جبروت بيابد. اگرچه حتى مملكت و مملوك عوالم ملكوت، برترين مرتبه عالم خلقت مى‌باشد.

بنابراين ذات اقدس بارى تعالى، شأن و مقامش بالاتر و منزّه‌تر از آن است كه از اين چنين امورى، كسب عزت نمايد؛ زيرا اين امور، بلكه تمام عالم امكان، در كنار عظمت ذات اقدس او، بسيار ناچيز و بى‌ارزش است. و ذات اقدس او بالاتر از تمام عظمتهاست. و تمام ثناءها و محامد در عالم وجود، به او منتهى مى‌شود؛ زيرا او منشأ همه كمالات است.

آيه سوم را به‌ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ‌ ختم فرمود؛ زيرا قرار دادن زمين و آنچه در آن است، و دريا و آنچه در آن است در خدمت انسان، و حفظ زمين از سنگ پاره‌هاى انداخته‌شده از طرف آسمان- كه حيات بشرى را هدف گرفته‌اند- همه و همه اينها، از رحمت و رأفت حضرت احديّت، نسبت به بندگان خويش است.

وجه تمكّن در آيات 71 و 72 سوره قصص‌

مثال 5: آيه شريفه: قُلْ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ جَعَلَ اللَّهُ عَلَيْكُمُ اللَّيْلَ سَرْمَداً إِلى‌ يَوْمِ الْقِيامَةِ مَنْ إِلهٌ غَيْرُ اللَّهِ يَأْتِيكُمْ بِضِياءٍ أَ فَلا تَسْمَعُونَ* قُلْ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ جَعَلَ اللَّهُ عَلَيْكُمُ النَّهارَ سَرْمَداً إِلى‌ يَوْمِ الْقِيامَةِ مَنْ إِلهٌ غَيْرُ اللَّهِ يَأْتِيكُمْ بِلَيْلٍ تَسْكُنُونَ فِيهِ أَ فَلا تُبْصِرُونَ‌[1].

آيه اوّل به‌ أَ فَلا تَسْمَعُونَ‌ ختم گشته؛ زيرا اين مناسب ليل سرمد است.

[1] يعنى: اى رسول ما! به اين مردم مشرك بگو: چه تصور مى‌كنيد، اگر خدا ظلمت شب را بر شما تا قيامت پاينده و ابدى گرداند، جز خدا كيست خدايى كه بتواند براى شما روشنى روز پديد آورد؟ آيا سخن نمى‌شنويد؟ باز بگو: چه تصور مى‌كنيد اگر خدا براى شما روز را تا قيامت پاينده و ابدى قرار دهد، جز خدا كيست پروردگارى كه براى آرامش شما، شب را پديد آورد؟ آيا چشم بصيرت نمى‌گشاييد؟( قصص: 71 و 72).