مطرح نموده و خيال كرده‌اند كه وجود چنين ارتباطى نيز بين آيات لازم است، و آن عبارت است از تناسب لازم، بين خاتمه سوره قبل، با ابتداى سوره بعد مى‌باشد.

ولى اين مسئله جز تكلّف، چيز ديگرى نمى‌باشد، و چندان فايده‌اى هم بدان مترتب نيست. گذشته از اينكه دليلى كه اين نوع روابط و تناسب خاص را اثبات نمايد، نيز وجود ندارد.

تفصيل مطالب ذكرشده‌

شك و ترديدى نيست كه آيات قرآن كريم، در طىّ 23 سال به طور تدريجى، بر طبق مصالحى كه اقتضاى آن را مى‌نمود، نازل گشته است. اگر چه روح و جان و حقيقت قرآن كريم، دفعة واحده و يكجا بر رسول اعظم اسلام- صلى‌الله عليه و آله- نازل شده است. و آيات آن جدا جدا، و گاهى هم به صورت يك مجموعه مثلا ده آيه يا پنجاه آيه و يا يك سوره، يكجا و در زمان خاصّى به مناسبت خاصّى، نازل شده است. و چه بسا مناسبت نزول آيه‌اى، مخالف و غير مناسب با نزول آيه ديگرى باشد. و يا يك مجموعه از آيات در مناسبتى، و مجموعه ديگر، در مناسبت ديگرى نازل شده باشد.

ضرورت وحدت موضوع، اقتضا مى‌نمايد كه بين آيات يك مجموعه، مناسبت و سنخيت وجود داشته باشد؛ زيرا در يك زمان و دنبال هم نازل شده و مناسبت واحدى داشته‌اند. و فرض اين است كه اين مجموعه واحد، اجزاء يك كلام و يك پيكره محسوب مى‌شوند. بنابراين، يقينا ضرورت دارد كه بين آن مجموعه، مناسبتى باشد. به همين جهت، وحدت موضوع و هم سنخ بودن و جزء يك كلام و مجموعه بودن، آن را به صورت يك كلام و يك گروه هم هدف، قرار داده است كه بذاته و مستقلا، يك وحدت ذاتى پيدا كرده‌اند.