در آخرين مرحله‌اى كه قرآن از طريق صحابه بر رسول خدا- صلى اللّه عليه و آله- عرضه شد و با وى مقابله گرديد، ترتيب سوره‌ها به همين ترتيب فعلى بر اساس قرائت عثمانى قرار گرفته و توقيفى گشت.

و سپس به سخن بعضيها اعتماد نموده و مى‌گويد: براى ترتيب وضع سوره‌ها در قرآن كريم، اسرار دقيق و علل و اسباب حكمت‌آميزى وجود دارد كه اقتضاى توقيفى بودن آن را كه از جانب خداى حكيم صادر گشته است را مى‌نمايد از جمله:

1- از اسرار دقيق و علل حكمت‌آميز از حروف مقطعه‌اى كه در آغاز سوره‌ها قرار گرفته است استفاده مى‌شود، چنانكه ترتيب سوره‌هاى هفتگانه «حم» به ترتيب «حم- المؤمن (غافر)» و «حم- سجده» و «حم- شورى» و «حم- زخرف» و «حم- دخان» و «حم- جاثيه» و «حم- احقاف». و ترتيب سوره‌هايى كه به «الر» آغاز گشته‌اند كه عبارتند از شش سوره: «الر- يونس» و «الر- هود» و «الر- يوسف» و «الر- رعد» و «الر- ابراهيم» و «الر- حجر») حكايت‌گر آن است.

2- توافق و تناسب دقيق موجود ميان پايان سوره‌ها با آغاز و ابتداى سوره‌هاى قبل از آنهاست؛ مانند آيات آخر سوره مباركه «حمد» و اول سوره مباركه «بقره» كه از نظر معنا با هم مناسبت دقيق دارند.

3- هم‌وزن بودن آخرين كلمه سوره قبل با آخر اولين آيه سوره بعدى، چنانكه اين، در مقايسه كلمه «مسدّ» در آخر سوره «تبّت» با آخرين كلمه آيه اول از سوره «توحيد» قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ به دست مى‌آيد كه در هر دو «قافيه» حرف «دال» مى‌باشد!!!

4- تشابه تمامى سوره قبل با مجموع سوره بعدى، چنانكه اين در بين دو سوره «و الضحى» و «انشراح» واضح و روشن است!

مى‌گوييم شگفتا! لابد ذهنها و دلهاى ما از درك اين اسرار ساختگى و تأسف‌