قرآن كريم عبارات و يا كلمه‌هايى باشد كه به وسيله آن به طور رمزى، سرّى و پنهانى، مطالب خاصى بين خدا و رسول، ردّ و بدل شود، كه فقط رسول خدا- صلى اللّه عليه و آله- و امناى وحى و اميران ايمان در جريان آن قرار بگيرند»[1].

بيان مرحوم شيخ المحدثين «صدوق» در مورد حروف مقطعه‌

ابن بابويه ابو جعفر صدوق (متوفاى 381) مى‌گويد: «و علت ديگر در انزال اوائل سوره‌ها و حروف مقطعه در اين سوره‌ها اين است كه رمزى باشد بين خدا و رسول- صلى اللّه عليه و آله- و فقط اهل بيت عصمت و طهارت- عليهم السلام- آن را بدانند، تا دلايل و برهانهاى خود را به واسطه آنها در مقابل ملحدان اقامه نمايند و توسط آن، معجزات خود را نشان دهند. و اگر خداوند متعال تمام مردم را در جريان محتواى اين آيات قرار مى‌داد و همگان از معرفت اين رموز مطلع مى‌گشتند، همانا بر خلاف حكمت و تدبير حكيمانه مى‌شد، چرا كه در اين صورت دشمن هم براى گمراه ساختن مردم از آن استفاده مى‌نمود»[2].

در نتيجه: اين نظريه همان نظر و ديدگاه اكثر مفسران در مورد حروف مقطعه مى‌باشد.

شواهدى از كلام «عرب» در مورد حروف «مقطعه»

در كلام عرب نيز شواهد فراوانى، مبنى بر به كارگيرى حروف رمزى در

[1] آلاء الرحمن، ج 1، ص 64.

[2] اكمال الدين و تمام النعمة، ج 2، ص 64 به تحقيق آقاى على اكبر غفارى. و بحار الانوار، ج 89، ص 381.