وَ لِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ‌[1].

و اگر منظور اين است كه از عامّه مردم، محجوب است و علم آن فقط در انحصار اولياء اللّه و مخلصان قرار دارد- كه البته دارد- اين نظريه قابل قبول است؛ يعنى: اين آيات و كلمات، رموزى هستند بين خدا و رسول كه به آن جز مطهّرون و پاكان، دست نيالايند و غير از امناى وحى و اميران ايمان، بدان راه نيابند، چنانكه شاعر مى‌گويد:

اهل دل گفته‌اند: تخاطب، محاوره و گفتگو با حروف مفرده از جمله سنتهاى احباب و دوستان است در سنن دوستى. بنابراين، اين حروف، سرّ حبيبى است با حبيب خود، به طورى كه احدى از بيگانگان از آن اطلاع حاصل نخواهد كرد.

[2] سيد رضى الدين بن طاووس (متوفاى سال 664) از كتاب حقائق التفسير، تأليف ابى عبد الرحمن محمد بن حسين سلمى (متوفاى سال 412) و او از امام جعفر بن محمد صادق- عليهما السلام- نقل مى‌نمايد كه: «الم» رمز و اشاره‌اى است بين خدا و رسولش. و حضرت احديت نخواسته است كه احدى بر آن مطلع گردد.

و به همين دليل آن را در قالب حروفى ريخته است كه دور از درك اغيار باشد. و اين سرّ، فقط بين خدا و رسول، افشا و ظهور يافته است نه ديگران‌[3].

مرحوم محمد جواد بلاغى مى‌گويد: «اشكالى ندارد و مانعى نيست كه در

[1] ص: 29 يعنى: اين قرآن بزرگ، كتابى مبارك و عظيم الشأن است كه بر تو نازل كرديم تا امت در آياتش تفكر كنند و صاحبان عقل، متذكر حقايق آن شوند.

[2] يعنى: بين دوستان، سرّى است كه نه قول و سخنى آن را افشا و نه قلمى آن را براى ديگران، حكايت تواند نمود.

[3] سعد السعود، ط نجف، صفحه 217 و بحار الانوار، ج 89، ص 384.