سيبويه گذشت و از آن جمله قول خداى تعالى در آيه: وَ تَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا[1] است؛ زيرا مقاطع فواصل آيات در اين سوره همه‌اش از الف‌هايى كه در حالت وقفى از تنوين قلب شده‌اند، تشكيل شده است. و لذا در اين آيه «يك الفى» بعد از نون افزوده شده است تا اينكه با ساير مقاطع، همسان و مساوى باشد.

و همچنين قول خداى تعالى: فَأَضَلُّونَا السَّبِيلَا[2] و أَطَعْنَا الرَّسُولَا[3] و باز از آن جمله قول خداى تعالى در آيه: كانَتْ قَوارِيرَا[4] مى‌باشد[5].

2- ملحق شدن نون به آخر كلمه، در مثل قول خداى متعال: وَ طُورِ سِينِينَ‌[6] است و حال آنكه آن همان‌ طُورِ سَيْناءَ است چنانكه فرمود:

وَ شَجَرَةً تَخْرُجُ مِنْ طُورِ سَيْناءَ[7] زيرا فاصله‌ها در سوره «تين»، همه‌اش با «نون» است.

و مانند قول خداى تعالى: لَعَلِّي أَرْجِعُ إِلَى النَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَعْلَمُونَ‌[8] كه «لعلّ» به خاطر مراعات فواصل آيات، تكرار شده است؛ زيرا اگر بر اساس اصل و قاعده لغوى مى‌آمد، مى‌بايست بفرمايد:

أرجع الى النّاس فيعلموا با حذف نون عوض رفعى، البته بنابراين كه در جواب لعلّ، فعل مضارع منصوب مى‌گردد.

[1] احزاب: 10.

[2] احزاب: 67.

[3] احزاب: 66- 67.

[4] دهر: 15.

[5] در اين آيات با وجود الف و لام داشتن، در حالت نصبى الف و در آخرين هم با غير منصرف بودن الف اطلاق داده شده است.

[6] تين: 2.

[7] مؤمنون: 20.

[8] يوسف: 46.