و امّا ايطاء عبارت است از تكرار فاصله بعينه؛ مانند قول خداى سبحان:

هَلْ كُنْتُ إِلَّا بَشَراً رَسُولًا[1] و در دو آيه بعدى هم به همان‌ رَسُولًا ختم شده است‌[2].

ارجحيّت مراعات تناسب آيات قرآن كريم‌

هيچ ترديدى نيست كه مراعات و ايجاد مناسبت در مقاطع فواصل به طورى كه فراگير و قرآن شمول باشد، امرى راجح و مؤكد است كه به غير آن، ارجحيّت و اولويّت دارد.

نظر به اينكه در اعتدال نسق و ترتيب «طبيعى» كلام و حسن ايقاع آن در نفس تأثير بسزايى دارد. از اين روست كه اگر تزاحمى ما بين مراعات تناسب و قواعد و اصول لغت باشد به شرطى كه اصول خشك و لفظى خالص بوده و ارزش معنوى نداشته باشد، رعايت تناسب، ترجيح داده مى‌شود، چنانكه در شعر و سجع و غير آن از موارد، هر كلام مرتّب و منظّم هم قاعده همين است. پيش از اين، سخن علّامه «زمخشرى» در «كشاف» قديمش در اين رابطه گذشت‌[3].

و در ذيل نمونه‌اى كه در آن رعايت فواصل آيات بر مراعات قواعد متعارف لغت ترجيح داده شده است عرضه مى‌شود:

1- افزودن حروف مدّ و لين در «روىّ»[4] آيات بر آن اساسى كه در سخن‌

[1] اسراء: 93.

[2] اسراء: 93- 95.

[3] البرهان فى علوم القرآن، ج 1، ص 72 به نقل از كشاف قديم.

[4] تفسير« روى» در صفحه‌هاى پيشين گذشت.