فصل اول‌

پديده وحى‌

بحث درباره وحى، از اين جهت حايز اهميت است كه پايه شناخت كلام خدا به شمار مى‌رود. قرآن با عنوان «كلام الهى» آنگاه قابل قبول است كه مسأله «وحى» روشن و پذيرفته شده باشد.

قرآن كه سخن حق تعالى و حامل پيام آسمانى است به وسيله وحى انجام گرفته است. وحى همان سروش غيبى است كه از جانب ملكوت اعلى به جهان مادّه سرازير شده است.

«وَ إِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعالَمِينَ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ عَلى‌ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ بِلِسانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ»[1]

«ذلِكَ مِمَّا أَوْحى‌ إِلَيْكَ رَبُّكَ مِنَ الْحِكْمَةِ».[2]

خداوند از زبان پيغمبر اكرم (ص) چنين نقل مى‌كند: «... وَ أُوحِيَ إِلَيَّ هذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ».[3]

ازاين‌رو اساسى‌ترين مسئله در زمينه باورهاى قرآنى بحث درباره وحى است؛ يعنى بحث درباره شناخت وحى، چگونگى برقرارى ارتباط بين ملأ اعلى و مادّه سفلى و اينكه آيا ميان دو جهان مادّه و ما فوق مادّه، امكان برقرارى ارتباط هست؟ آيا در برقرارى رابطه، مسأله سنخيّت و همتا بودن مطرح نيست؟ اينها مباحثى است كه در اين زمينه مطرح است و پاسخ آنها راه را براى باورهاى قرآنى هموار مى‌كند.

وحى در لغت‌

وحى در لغت به معانى مختلفى آمده است، از جمله: اشارت، كتابت، نوشته،

[1] . شعرا، 191- 195.

[2] . اسراء، 39.

[3] . انعام، 19.