4. بايد حروف مقطعه در اوايل سور بدون ترجمه و كلمات متشابه مانند «بُرْهانَ» در آيه 28 سوره يوسف، «دَابَّةً» در آيه 82 سوره نمل و «اعراف» در آيه 46 سوره اعراف به همان حالت ابهام ترجمه شود و از شرح و تبيين آنها خوددارى شود.

5. ضرورت دارد از استعمال مصطلحات علمى و فنى در ترجمه پرهيز كرد؛ زيرا ترجمه، براى استفاده عموم است و اصطلاحات خاص جنبه اختصاصى دارد و نيز بايد از ذكر آراى گوناگون در ترجمه خوددارى كرد.

6. مناسب است ترجمه قرآن گروهى انجام شود و هركس با توجه به تخصص خود بخشى را براى ترجمه انتخاب كند كه بدان موضوع علاوه بر تخصص علاقه‌مند هم باشد.

7. لازم است متن ترجمه‌شده قرآن كنار متن عربى قرار بگيرد تا مراجعه‌كننده در صورت مواجه شدن با اشكال بدان مراجعه كند و اين توهم پيش نيايد كه ترجمه مى‌تواند جاى قرآن را بگيرد.

شرايط مترجم‌

1. مترجم قرآن بايد به دو زبان مبدأ و مقصد كاملا مسلط باشد و با رموز و دقايق هر دو زبان آشنا باشد.

2. بايد دانش دينى مترجم در حدّى باشد كه بتواند قبل از ترجمه هر آيه‌اى به تفاسير معتبر مراجعه كند و به آنچه خود در آغاز از آيه استنباط مى‌كند اكتفا نكند.

3. مترجم بايد خود را از هرگونه خواستهاى درونى كه ساخته محيط يا باورهاى تقليدى اوست آزاد ساخته، صرفا در صدد فهم مفاد آيات بدون هرگونه آرايه باشد.

4. افرادى كه صلاحيت كافى براى پرداختن به اين امر بسيار مهم را ندارند خود را از پرداختن به آن بازدارند و حتما مقامات ذى‌صلاح خود را موظف بدانند كه به ترجمه‌هاى انجام‌شده نظارت جدّى داشته باشند.

حال كه فهرستوار به شرايط ترجمه و مترجم قرآن اشاره كرديم مى‌توان دريافت كه چرا غالب ترجمه‌هاى فردى از گذشته تا حال از خطا مصون نمانده‌اند؛ زيرا اجتماع تمام شرايط در يك فرد، براى ترجمه كلام الهى كه به سرچشمه بى‌انتهاى علم متصل است، نزديك به محال است؛ بنابراين هر ترجمه‌اى كه از قرآن عرضه شده است نسبت به اجتماع ميزان شرايط مذكور داراى قوت و ضعف بوده‌اند. اينك به بررسى برخى از