1. سند طلايى را داراست؛ زيرا حفص از عاصم، او از ابو عبد الرحمن سلمى و او از مولى امير المؤمنين نقل كرده است و رجال آن تماما از بزرگان طائفه و مورد ثقه و اطمينان امّت بوده‌اند.

2. توافق آن با قرائت همگانى و جماهيرى مسلمانان است؛ زيرا عاصم سعى بر آن داشت كه محكم‌ترين و استوارترين قرائتها را كه از طريق صحيح و اطمينان‌بخش به دست آورده بود، به حفص تعليم دهد و راه به دست آوردن قرائت همگانى موروثى از پيغمبر اكرم (ص) همان راهى است كه عاصم انتخاب كرده بود.

3. عاصم شخصا داراى ويژگيهاى بخصوصى بود كه او را در ميان مردم معروف ساخته و مورد اطمينان همگان بود. هر قرائتى را كه فرا مى‌گرفت، آن را بر عده‌اى از صحابه و تابعين جليل القدر عرضه مى‌داشت و تا اطمينان كامل به صحت آن قرائت پيدا نمى‌كرد آن را نمى‌پذيرفت.[1] حتى در تمامى ادوار تاريخ، قرائت عاصم با عنوان قرائت برتر تلقى شده بود؛ لذا در حلقه تعليم قرائت، ابن مجاهد، پانزده نفر را مخصوص قرائت عاصم گماشته بود و استاد قرائت ابراهيم بن محمد معروف به نفطويه (متوفاى 323) هرگاه براى قرائت جلوس مى‌كرد ابتدا به قرائت عاصم مى‌نمود.[2]

امام احمد بن حنبل صرفا قرائت عاصم را پذيرفته بود. حفص آگاه‌ترين مردم به قرائت عاصم بود و پيوسته قرائت او مورد ستايش علما و فقهاى اماميه بوده است.[3]

[1] . رجوع كنيد به: ذهبى؛ معرفة القراء الكبار؛ ج 1، ص 75.

[2] . رجوع كنيد به: همان؛ ج 1، ص 217 و ابن حجر عسقلانى؛ لسان الميزان؛ ج 1، ص 109.

[3] . رجوع كنيد به: التمهيد؛ ج 2، ص 232- 236.