بزرگترين و طولانى‌ترين سوره‌هاى قرآن، بقره و كوتاه‌ترين آن سوره كوثر است.

طولانى‌ترين آيه قرآن، آيه «الدين» يعنى آيه 282 از سوره بقره است كه داراى 128 كلمه و 540 حرف است و كوتاه‌ترين، آيه‌ «وَ الضُّحى‌» و پس از آن‌ «وَ الْفَجْرِ» است.

بزرگترين كلمه در قرآن، «فَأَسْقَيْناكُمُوهُ» در آيه 22، سوره حجر مى‌باشد كه داراى 11 حرف است.[1]

احمد در مسند خود، از اوس بن حذيفه روايت مى‌كند كه او گفته است:

من در بين گروه و هيئتى از بنى مالك بودم كه اسلام آورده و به حضور پيامبر (ص) رسيده بودند. ما در خيمه‌اى جاى داشتيم و پيامبر (ص) همه‌روزه در بازگشت از مسجد و قبل از رفتن به خانه خود نزد ما مى‌آمد. او بعد از نماز عشا پيش ما بود و از رفتارى كه قوم وى در مكّه و پس از مهاجرت به مدينه با او داشته‌اند، سخن مى‌گفت. پيامبر (ص) شبى ديرتر از وقت هميشگى پيش ما آمد، علت تأخير را از حضرتش پرسيديم، گفت: حزبى از قرآن را پيش من آوردند و من تصميم گرفتم كارى را كه در اين‌باره بايد انجام گيرد به پايان برسانم و آنگاه از مسجد بيرون آيم. ما سپس از اصحاب پيامبر (ص) پرسيديم: قرآن را چگونه حزب‌بندى كرده‌ايد؟ گفتند: آن را به هفت حزب تقسيم كرده‌ايم كه هر حزب به ترتيب مركب از: سه سوره، پنج سوره، هفت سوره، نه سوره، يازده سوره و سيزده سوره است و آخرين حزب كه مفصل است از سوره «ق» تا آخر قرآن را دربردارد.[2]

ظاهرا جمله اخير اين روايت، گفته خود اوس است كه در دنباله بيان اصحاب پيامبر (ص) و به مناسبت ذكر كرده است؛ زيرا در آن وقت، قرآن به صورت يك مجلد درنيامده بود؛ اما سوره‌هاى قرآن كامل شده بود و آنها را براى آسان‌تر شدن قرائت، بر حسب تقسيم ايام يا اوقات، به قسمتهاى مساوى، تقسيم كرده بودند.

3. غلطهاى املايى‌

وضع خط، براى رساندن مفهوم و تعبير معنايى است كه آن معنى به وسيله همان لفظ كه بدان تكلم مى‌شود، اراده مى‌شود. در واقع كتابت و نوشتن، نماينده لفظى است كه بيان‌كننده معنى و مفهوم مورد نظر است؛ بنابراين لازم است كه كتابت به طور كامل با لفظى كه بدان تكلم مى‌شود، مطابقت داشته باشد و عين آنچه گفته مى‌شود نوشته شود تا خط بدون هيچ كاستى و زيادت، مقياس براى لفظ باشد.

[1] . رجوع كنيد به: البرهان؛ ج 1، ص 249، 252.

[2] . مسند احمد؛ ج 4، ص 343.