وجود عدالت، موجب اطمينان به آنان مى‌گردد.

در پاسخ بايد گفت: عدالت به اين معناست كه شخص از روى عمد كج نمى‌رود و دروغ نمى‌گويد. دروغ دو قسم است:

كذب خبرى: دروغى كه گوينده آن از خلاف واقع بودن سخنش خبر ندارد و گمان مى‌كند واقع را مى‌گويد. كذب خبرى گناه شمرده نمى‌شود.

كذب مخبرى: دروغى كه گوينده آن مى‌داند سخنش خلاف واقع است. اين دروغ معصيت است و موجب فسق مى‌شود.

فقيه عادل از كذب مخبرى اجتناب مى‌كند، اما اجتناب از كذب خبرى در اختيار او نيست. معصوم- كه مشمول عنايت پروردگار است- حتى مرتكب كذب خبرى هم نمى‌شود و هيچ اشتباهى از او سر نمى‌زند؛ زيرا داراى بينش گسترده‌اى است كه همه حقايق را مى‌بيند.

بنابراين ائمه عليهم السّلام داراى مقام قداستى مى‌باشند كه از هرگونه اشتباه و گناه مبرا هستند و به همين جهت دستورهاى آنان جاى چون‌وچرا ندارد؛ ولى فقها چنين مقامى ندارند و مى‌توان با بزرگ‌ترين فقيه نيز مناقشه كرد. يك فقيه هنگامى كه فتوا مى‌دهد، احتمال اينكه نكته‌اى را ناديده گرفته باشد، وجود دارد؛ اما آنچه امام مى‌گويد، عين واقع است و هيچ احتمال اشتباهى در آن وجود ندارد.

از امام رضا عليه السّلام روايت شده است: «هنگامى كه خداوند بنده‌اى را براى رسيدگى به امور مردم برمى‌گزيند، سينه‌اش را فراخ مى‌كند و در قلبش چشمه‌سارهاى حكمت را به وديعت مى‌نهد و دانش را به او الهام مى‌كند تا اينكه پس از آن در پاسخ [به پرسش‌ها] نماند و هيچ‌گاه در تشخيص راه سرگردان نباشد. پس او معصوم، مؤيّد، موفق و استوار مى‌باشد. از هرگونه اشتباه و لغزشى در امان است.

خداوند اين عنايت را به او روا داشته است تا حجت او بر بندگانش باشد»[1].

[1] . كافى، ج 1، ص 202.