چه ايرادى به ما دارى؟ مگر جز اين است كه ما قرآن را مطابق قرائت ابن‌مسعود قرائت مى‌كنيم؟ حذيفه و موافقان او به‌خشم آمدند و به آنان گفتند: «ساكت باشيد كه به خطا مى‌رويد». حذيفه گفت: «به خدا سوگند اگر زنده باشم اين موضوع را با خليفه مسلمين (عثمان) در ميان مى‌گذارم تا چاره‌اى بينديشد».

حذيفه وقتى با ابن‌مسعود روبه‌رو شد مطلب را با او در ميان گذاشت؛ ولى ابن‌مسعود با حذيفه به درشتى سخن گفت. سعيد سخت عصبانى شد و مجلس را ترك كرد؛ مردم نيز پراكنده شدند و حذيفه با عصبانيت براى ملاقات با عثمان حركت كرد.[1] همچنين يزيد نخعى مى‌گويد: «در زمان ولايت وليدبن‌عقبه- كه از جانب عثمان والى كوفه بود- به مسجد كوفه رفتم، در آنجاگروهى جمع بودند و حذيفه در ميان آن جمع بود. در آن وقت مسجد گماشته‌اى نداشت. كسى فرياد برآورد:

آنان كه پيرو قرائت ابوموسى‌اشعرى هستند به زاويه نزديك باب رفته، آنان كه پيرو قرائت ابن‌مسعودند به زاويه نزديك خانه عبداللَّه بيايند. دو گروه درباره آيه‌اى از سوره بقره اختلاف داشتند؛ يكى مى‌گفت «وَاتِمّوا الْحَجَّ و الْعُمْرَةَ لِلْبَيْتِ» و ديگرى مى‌گفت‌ «وَ أَتِمُّوا الْحَجَّ وَ الْعُمْرَةَ لِلَّهِ»[2]. حذيفه سخت برآشفت و گفت: «همين اختلافات پيش از شما نيز وجود داشت و موضوع مراجعه به عثمان را مطرح كرد».

ابن اشته از انس‌بن‌مالك روايت كرده‌است كه: «مردم در زمان عثمان در كوفه نسبت به قرآن اختلاف داشتند؛ معلمى، قرآن را طبق قرائت يكى از صاحبان مصحف‌ها تعليم مى‌داد و معلمى ديگر، طبق قرائت ديگر. اين اختلاف بين‌

[1] . الكامل في التاريخ؛ ج 3، ص 111.

[2] . بقره، 196.