«إِنَّ هذا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولى‌ صُحُفِ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى‌؛[1] قطعاً در صحيفه‌هاى گذشته اين [معنا] هست صحيفه‌هاى ابراهيم و موسى».

«... مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْراهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ قَبْلُ ...؛[2] ... آيين پدرتان ابراهيم [نيز چنين بوده است‌] او بود كه قبلًا شما را مسلمان ناميد ...».

«وَ قَفَّيْنا عَلى‌ آثارِهِمْ بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التَّوْراةِ وَ آتَيْناهُ الْإِنْجِيلَ فِيهِ هُدىً وَ نُورٌ وَ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التَّوْراةِ وَ هُدىً وَ مَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِينَ؛[3] و عيسى پسر مريم را به دنبال آنان [پيامبران ديگر] درآورديم، در حالى كه تورات را كه پيش از او بود تصديق داشت؛ و به او انجيل را عطا كرديم كه در آن، هدايت و نورى است و تصديق كننده توراتِ قبل از آن است، و براى پرهيزگاران، رهنمود و اندرزى است».

5. بيان اينكه نصرت نهايى از آن انبياء و هلاكت، نصيب تكذيب كنندگان است؛ كه ذكر اين داستانها دل پيامبر صلى الله عليه و آله را آرام و خاطر پيروان حق را آسوده مى‌كرد:

«وَ كُلًّا نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْباءِ الرُّسُلِ ما نُثَبِّتُ بِهِ فُؤادَكَ وَ جاءَكَ فِي هذِهِ الْحَقُّ وَ مَوْعِظَةٌ وَ ذِكْرى‌ لِلْمُؤْمِنِينَ؛[4] ما هر يك از سرگذشتهاى انبياء را براى تو بازگو كرديم تا به وسيله آن قلبت را آرامش بخشيم [تا اراده‌ات قوى گردد] و در اين [اخبار و سرگذشتها] براى تو حق و براى مؤمنان، موعظه و تذكر آمده است».

6. شاهد آوردن براى صدق تبشير و إنذار؛ يعنى سرگذشت و فرجام كار گذشتگان گواهى است بر صدق نويدها و بيمهايى كه انبياء آن‌را مطرح مى‌كنند:

«نَبِّئْ عِبادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ وَ أَنَّ عَذابِي هُوَ الْعَذابُ الْأَلِيمُ؛[5] خبر ده بندگان‌

[1] . اعلى، 18 و 19.

[2] . حج، 78.

[3] . مائده، 46.

[4] . هود، 120.

[5] . حجر، 49- 50.