مرا كه پروردگارتان غفور و رحيم است و در عين حال عذاب او أليم و دردناك است».

7. بيان نعمت و عنايت خاص الهى به بندگان صالح به‌ويژه انبياى عظام و اصفياى كرام؛ شايد هدف اصلى از بيان سرگذشت آنها همين بوده است كه همواره بندگان صالح، خود را در كنف عنايت حق بدانند و آرامش خاطر داشته باشند: «أُولئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهِيمَ وَ إِسْرائِيلَ وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا ...؛[1] آنان پيامبرانى بودند كه خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، از فرزندان آدم و از كسانى كه با نوح بر كشتى سوار كرديم و از دودمان ابراهيم و يعقوب و از كسانى كه هدايت كرديم و برگزيديم ...».

لذا تأكيد مى‌كند كه پيوسته با آنان باشيد تا مشمول عنايت حق قرار گيريد:

«وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً ذلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللَّهِ وَ كَفى‌ بِاللَّهِ عَلِيماً؛[2] و كسى كه خدا و پيامبر را اطاعت كند [در روز رستاخيز] همنشين كسانى خواهد بود كه خدا، نعمت خود را بر آنان تمام كرده؛ از پيامبران و صديقان و شهدا و صالحان؛ و آنان رفيقهاى خوبى هستند. اين موهبتى از ناحيه خدا است و كافى است كه او [از حال بندگان و نيّات و اعمالشان‌] آگاه است».

8. تذكر به بشر تا بار ديگر دستاويز بازيچه‌هاى شيطان قرار نگيرد؛ زيرا همواره ميان انسان و شيطان، پايه‌هاى عداوت، مستحكم بوده است. هدف از نقل داستان آدم- كه مكرراً در قرآن يادآورى شده- بيشتر براى همين بوده است.[3] به طور كلى آنچه از آيات به دست مى‌آيد، نشان مى‌دهد كه اهداف قصه‌هاى‌

[1] . مريم، 58.

[2] . نساء، 69 و 70.

[3] . براى اطلاع بيشتر ر. ك: التصوير الفنى فى القرآن؛ ص 120- 112.