خبر نداشتى».

اين آيه تأكيد مى‌كند كه: «تو هيچ گونه آگاهى قبلى از اين سرگذشتها نداشته‌اى و ما به وسيله وحى، اين آگاهيها را بر تو مى‌خوانيم.» و اين، دليل وحيانى بودن قرآن است.

2. بيان ريشه وحيانى بودن دين؛ يعنى دين به طور كامل همان است كه از دوران حضرت نوح عليه السلام تا عهد ختمى مرتبت محمد مصطفى صلى الله عليه و آله از نزد خداوند ارائه شده است و خداوند واحد، پروردگار امّت همه پيامبران است.

با دقت در آيات 48 تا 92 سوره انبياء مى‌بينيم كه آوردن گزارش گسترده از حالات انبياى سلف براى يك نتيجه‌گيرى است و آن اينكه همه به يك سو در حركتند و يك سخن مى‌گويند و همه مؤمنين در همه امتها، امّت واحده هستند.

3. بيان وحدت شيوه دعوت انبياء در دوره‌هاى مختلف؛ يعنى همه در يك راه حركت كرده و به يك مقصد رسيده‌اند و در مقابل، برخورد گروههاى مقاوم نيز در تمامى ادوار همگون بوده و با يك روش در مقابل انبياء ايستادگى كرده‌اند[1].

4. بيان مشتركات اديان ابراهيمى؛ همه شرايع الهى- به‌ويژه شريعت اسلام- از شريعت ابراهيم نشأت گرفته‌اند و اين رابطه ميان اديان ثلاثه (يهوديت، مسيحيت و اسلام) و شريعت ابراهيم چنان است كه در ديگر اديان يافت نمى‌شود. به اين مطلب مكرراً در قصص ابراهيم، موسى و عيسى عليهم السلام اشاره شده است:

[1] . براى تفصيل بيشتر ر. ك: علوم قرآنى( انتشارات سمت و التمهيد)؛ ص 278.