سيصد ساله اصحاب كهف.

3. تربيت و آموزش‌

از دو ويژگى پيشين روشن شد كه قرآن هرگز براى سرگرمى و حتى جلب توجه عرب جاهلى، داستان‌سرايى نكرده، بلكه قصه‌هاى قرآن داراى اهداف مقدسى است و آن، تعليم و تربيت انسانهاست.

اهداف قصه‌

قصه‌هاى قرآنى داراى اهداف متعددى است. سيد قطب چندين هدف را شمارش نموده كه به ترتيب مى‌آوريم:

1. اثبات رسالت و وحى محمدى؛ پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله فردى درس نخوانده بود و هرگز ديده نشده كه با عالمان نشسته باشد؛ آنگاه داستانهاى بزرگى همچون احوال ابراهيم، يوسف، موسى و عيسى را بازگو مى‌كند كه از وسعت و دقتى بسزا برخوردار است. يك نفر فاقد سواد و بى هيچ سابقه‌اى در علم و دانش، نمى‌تواند چنين اطلاعات عميق و دقيقى داشته باشد؛ از اين رو داستانهاى اعجاب‌انگيز قرآن، بزرگترين دليل بر وحيانى بودن آن است. قرآن خود بدين امر تصريح دارد. در ابتداى سوره يوسف آمده است:

«إِنَّا أَنْزَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ نَحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ بِما أَوْحَيْنا إِلَيْكَ هذَا الْقُرْآنَ وَ إِنْ كُنْتَ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنَ الْغافِلِينَ؛[1] ما قرآن را به زبان عربى نازل كرديم، شايد شما درك كنيد [و بينديشيد]. ما بهترين سرگذشتها را از طريق اين قرآن- كه به تو وحى كرديم- بر تو بازگو مى‌كنيم و مسلماً پيش از اين، از آن‌

[1] . يوسف، 2 و 3.