خانه‌ام را باز نمى‌كنم و مى‌دانم براى چه آمده‌ايد، و در را باز نخواهم كرد. گويا براى سؤال در باره عقد خلافت آمده‌ايد؟ گفتيم: آرى. پرسيد: آيا حذيفه در ميان شما است؟

گفتيم: آرى. گفت: سخن درست همان است كه حذيفه مى‌گويد. و امّا من درب را باز نخواهم كرد تا امور آن طور كه مى‌خواهد صورت گيرد. و آنچه بعد از اين مى‌شود بدتر از اين خواهد بود، و شكايت را به درگاه خداوند مى‌برم.

براء مى‌گويد: آنان برگشتند و ابىّ بن كعب داخل خانه‌اش شد.

توطئه اصحاب سقيفه براى جلب عباس بن عبد المطلب‌

براء مى‌گويد: اين خبر به ابو بكر و عمر رسيد. سراغ ابو عبيدة بن جرّاح و مغيرة بن شعبة فرستادند و از آنان نظر خواستند. مغيره گفت: نظر من اين است كه با عباس بن عبد المطلب ملاقات كنيد و او را به طمع بيندازيد كه در اين امر خلافت او را نصيبى باشد و براى او و نسل او بعد از خودش باقى بماند. و بدين وسيله فكر خود را در باره على بن ابى طالب راحت كنيد، چرا كه اگر عباس بن عبد المطلب با شما باشد دليلى براى مردم خواهد بود و كار على بن ابى طالب به تنهائى بر شما آسان مى‌شود.

براء مى‌گويد: ابو بكر و عمر و ابو عبيدة بن جرّاح و مغيرة بن شعبة آمدند و در شب دوم از وفات پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نزد عباس بن عبد المطلب وارد شدند.

ابو بكر سخن آغاز كرد و خداوند عز و جل را حمد و ثنا نمود، و سپس چنين گفت:

خداوند محمّد را براى شما بعنوان پيامبر و براى مؤمنين بعنوان صاحب اختيار مبعوث نمود و بر آنان منّت نهاد كه او را در ميان ايشان قرار داد. تا آنكه براى او پيشگاه خود را اختيار كرد و امر مردم را به خودشان سپرد تا مصلحت خويش را با اتّفاق- نه باختلاف- براى خود انتخاب كنند. مردم هم مرا بعنوان حاكم بر خود و مسئول امورشان انتخاب كردند. من هم آن را بر عهده گرفتم‌[1]، و به كمك خداوند از سستى و حيرت و وحشت، ترسى ندارم و توفيق من جز از خداوند نيست.

[1]« الف» خ ل: و آن را بر عهده من گذاردند.