6. قطب الدين شيرازى (710 ق):

هرچه آن را به دلايل عقلى اثبات توان كرد، خواه به نقل نيز اثبات توان كرد و خواه نه، آن را علم اصول دين گويند ... كه چهار قسم است: الف) در معرفت ذات آفريدگار ... ب) در معرفت صفات او ... ج) در معرفت افعال و احوال او ... د) معرفت نبوت و رسالت و حكمت در آن ....[1] 7. علّامه حلّى (726 ق):

علم به واجب الوجود با دقت صحيح در دلايل.[2] 8. عضد الدّين ايجى (756 ق):

كلام يعنى پى‌بردن به امورى كه براساس آن‌ها مى‌توان دلايلى را در اثبات عقايد دينى اقامه نمود و به شبهات پاسخ گفت.[3] ايجى در تعريف خود اين نكته را بيان مى‌كند كه به وسيله كلام مى‌توان عقايد دينى را از راه برهان و دفع شبهه اثبات نمود؛ بنابراين، مهمّ‌ترين وظيفه علم كلام، دفاع منطقى و عقلانى از اعتقادات دينى است.

همگان به اين نكته توجّه دارند كه علم كلام، حافظ عقايد است و عقيده، امرى صرفا نظرى است كه با فكر و انديشه انسان مرتبط است و ازاين‌رو، وارد حوزه عمل نمى‌شود.

[1] - قطب الدين شيرازى، درة التّاج، ص 85 و 86.

[2] -« العلم بالواجب الوجود بالنظر الصحيح فى البراهين». علامه حلى، كشف المراد، ص 24.

[3] -« الكلام علم بامور يقتدر معه على اثبات العقائد الدينيّة بايراد الحجج و دفع الشّبه». عبد الرّحمان بن احمد ايجى، المواقف فى علم الكلام، ص 7.