به معناى اوّل و زمانى به معناى دوم بكار مى‌رود، ولى مقصود در اين‌جا دين شناس است كه اعمّ از معناى دوم مى‌باشد.

با توجّه به تعريف‌هاى ارائه شده، ولايت فقيه به معناى حكومت و سلطه داناى علم دين (فقيه) است؛ بدين معنا كه فقيه، زمام امر حكومت را به دست گيرد.

با اين تعريف معلوم شد كه مقصود ما از ولايت فقيه، ولايت در فتاواى شرعى و يا قضاوت نيست؛ بلكه ولايت در امور سياسى و اجتماعى است؛ هر چند داورى (قوّه قضائيّه) و فتوا دهى (قوّه مقنّنه) نيز از اجزاى حكومت به شمار مى‌آيد، ولى هدف اصلى ما از ارائه اين بحث، پرداختن به جنبه اجرايى حكومت توسّط فقيه و بررسى اين مطلب در علم كلام است.

ج) علم كلام: دانشمندان اسلامى در بيان چيستى علم كلام، تعريف‌هاى مختلفى را ارائه داده‌اند كه به بخشى از آن‌ها اشاره كرده و در آخر به دسته‌بندى آن‌ها خواهيم پرداخت.

.. ابو نصر فارابى (339 ق):

كلام، صناعتى است كه انسان به وسيله آن مى‌تواند از آرا و افعال معيّنى كه واضع دين به آن‌ها تصريح نموده، دفاع كرده و آراى مخالف را ابطال نمايد.[1]

[1] -« يقتدر بها الانسان على نصرة الاراء و الافعال المحدودة التى صرّح بها واضع الملّة و تزييف كل ما خالفها بالاقاويل». ابو نصر فارابى، احصاء العلوم، ص 86.