پس «نظام» نتيجه منطقى و دستاورد قهرى يك جهان‌بينى در يك زمينه از حيات بشر، چه فردى و چه اجتماعى، است. به ديگر سخن، موضوع قضايا در يك «نظام» از مصاديق موضوع قضايا در جهان‌بينى مى‌باشد و چون جهان‌بينى ثابت و تغييرناپذير است، عناصر نظام نيز ثابت و غير وابسته به زمان يا مكان خاصّى مى‌باشد.

بنابر اين، يك نظام مجموعه امورى است يك يك جهان‌بينى در زمينه خاصّى از حيات فردى يا اجتماعى بشر ارائه مى‌كند و اين عناصر از سه ويژگى برخوردارند:

1. اختصاص به زمان و مكان خاصّى ندارند و جهان‌شمول مى‌باشند.

2. همگى به حوزه خاصّ- مانند سياست- ارتباط دارند.

3. قضايا بيانى توصيفى دارند.

جهان‌شمولى عناصر نظام‌

تفسيرى كه يك جهان‌بينى، هر چند يك جهان‌بينى غير الهى، از انسان و جهان پيرامون او و مبدأ و منتهايش مى‌دهد، همگى جهان‌شمول و غير وابسته به زمان و مكان خاصّى است. به ديگر سخن، از نگاه معتقد به يك جهان‌بينى، آن جهان‌بينى جهان‌شمول است، هر چند در واقع به خطا رفته باشد.

از اين‌رو، «نظام» كه نمود جهان‌بينى در يك عرصه از حيات بشر است، از ديد صاحب آن جهان‌بينى، امرى جهان‌شمول‌