معاوية، ونكل سريرة يزيد إلى اللَّه تعالى؛[1]

ما به خاندان رسول اللَّه‌ صلى اللَّه عليه وآله‌ و همسران پيامبر و ديگر اصحاب او محبّت و اعتقاد داريم و فضايل و مناقب ايشان را نقل مى‌كنيم و زبان و قلب‌هايمان را از نقل كارهاى ناشايستى كه از آنها سر زده، باز مى‌داريم و براى آنها طلب مغفرت مى‌كنيم و پيروى از ايشان را وسيله توسّل به خدا قرار مى‌دهيم‌[2] ... و كسى حق قيام بر ولىّ امر را ندارد، گرچه از او گناه كبيره‌اى‌ سر بزند [!] تكفير او بر كسى جايز نيست ... و براى معاويه طلب رحمت مى‌كنيم و يزيد را به خداوند متعال واگذار مى‌كنيم تا هر چه مقتضى ببيند در موردش عمل كند.

شمس الدين ذهبى از بزرگان اهل تسنّن، بى‌توجهى خود را به رغم اعتراف به قاتل بودن يزيد و شهيد بودن سيّدالشهداء عليه السلام اين گونه ابراز مى‌كند:

افتتح دولته بمقتل الشهيد الحسين عليه السلام واختتمها بواقعة الحرّة، فمقته الناس؛[3]

او (يزيد) حكومتش را با به شهادت رساندن حسين‌ عليه السلام‌ آغاز كرد و سال آخر حكومتش به واقعه حرّه پايان يافت.

او با اين حال مى‌گويد:

يزيد ممّن لا نَسُبّه ولا نحبّه؛[4]

يزيد از كسانى است كه ما نه او را دشنام مى‌دهيم و نه دوست مى‌داريم.

[1] - اجتماع الجيوش الاسلاميّه: 1/ 104

[2] - گفتنى است كه اين مطلب از ابن قيّم درباره توسّل به افرادى براى تقرّب به خداوند متعال كه در جاى‌خود براى محقّقان بسيار مفيد است

[3] - سير أعلام النبلاء: 4/ 38

[4] - همان: 4/ 36