جنايت كمك كرده‌اند و يا خود مستقيماً در اين جنايت دست داشته‌اند، هرگز شيعه نبوده‌اند.

ما با تحقيقات علمى، تمام سران و فرماندهان ارتش يزيد را شناسايى كرديم كه در ميانشان هرگز فردى شيعى را نيافتيم.

مطلب چهارم: در طول تاريخ، علما و بزرگان اهل سنّت پيرامون موضع‌گيرى در قضيّه عاشورا به چند گروه تقسيم مى‌شوند:

گروه يكم: كسانى كه به حكومت يزيد و مشروعيّت آن اعتقاد دارند و او را اميرالمؤمنين مى‌دانند. در نتيجه، آنان سيّدالشهداء عليه السلام را فردى شورشى و خارجى دانسته و قتل آن حضرت را به جا و درست مى‌پندارند!

گروه دوم: گروهى كه شايد بيشتر اهل سنّت باشند، به ناحقّ بودن شهادت آن حضرت تصريح دارند؛ ولى در كلماتشان اختلافاتى ديده مى‌شود. همان طور كه گفتيم، برخى در اين‌كه يزيد امر كرده باشد شكّ دارند و برخى ديگر مى‌گويند: شايد توبه كرده است. به هر ترتيب، گروه دوم كه اكثريت هم هستند، با دسته نخست كه طرف‌داران بنواميّه هستند، مخالفند.

گروه سوم: كسانى هستند كه تصريح مى‌كنند كه اين كار از يزيد سرزده و به امر او صورت گرفته است و با توجّه به كارهايى كه در شام از او صادر شد، او را مجرم مى‌دانند و حتى به اقرار علماى اين گروه، يزيد مستحق لعن است و در مواردى او را تكفير نيز مى‌كنند.

مطلب پنجم: وظيفه شيعيان، اقامه عزا بر سيّدالشهداء عليه السلام است. ما بايستى به هر طريق ممكن و با حفظ موازين شرعى و به قدر توانمان در اين زمينه تلاش كنيم؛ چرا كه برگشت قضيه عاشورا به مسأله مهم امامت است و امامت نيز از اصول دين. در نتيجه قضيّه عاشورا با اصل دين ارتباط دارد. كوشش و خدمت در اين راه، خدمت به‌