بيشتر مردم كوفه اهل قبيلهها بودند؛ از اين رو حضرت مسلم عليه
السلام براى هر قبيلهاى رئيسى برگزيده بود. ابن زياد در اقدامى ديگر آن سران را
عزل كرد و از هواداران خود، سرانى را براى قبيلهها مشخص نمود. در ميان هر
قبيلهاى رابطى بين آن قبيله و واليان حكومت قرار داده شد.
در زمانهاى گذشته، براى هر شهرى و محلّههاى آن، افراد سرشناسى را
معين مىكردند كه مشكلات مردم را حل كنند و گرفتارىهاى افراد را برطرف نمايند و
يا اگر از طرف دولت هدايا و حقوقى در ميان مردم تقسيم مىشد، به واسطه اين افراد
صورت مىگرفت و اموال به دست مردم مىرسيد.
افراد قبيله زير نظر اين شخص بودند كه به او «عِرّيف» يا «عَريف»
گفته مىشود و جمع آن «العُرَفاء» است. اين كلمه در روايات هم آمده است. در روايتى
مىخوانيم:
كلمه «عرفاء» به معناى رؤسا، تفسير شده است. بنابراين، معناى روايت
اين گونه مىشود كه اهل قرآن، بزرگان و محترمان بهشت هستند.
ابن زياد عرفاء كوفه را شناسايى كرد و به جاى آنان اشخاص ديگرى را
گمارد و دستورات لازم را به آنان رسانيد. وى فرمان داد كه آنان مواظب تك تك افراد
قبيله خود باشند. اين عرفاء شامل: