آن گونه كه در برخى از مجالس و محافل مى‌گويند، اسلام وام‌دار شهادت سيّدالشهداء عليه السلام است. آرى، اين يك واقعيت است؛ چرا كه اثر اين حادثه به بقاى دين و پايان اين حادثه، به انقراض حكومت يزيد و يزيديان انجاميد.

روشن است كه بنواميّه نيامده بودند كه به اين زودى از ميان بروند؛ بلكه آنان برنامه‌ها و نقشه‌هايى داشتند كه به اين راحتى و آسانى فرو پاشيدن حكومتشان ممكن نبود. حكومت آنان با سوء استفاده از نام اسلام برقرار شده بود، در حالى كه واقعه كربلا و اسارت اهل بيت آن چنان تأثيرگذار بود كه الحاد و دشمنى آنان با خدا و رسول بر ملا گشت و دين به بركت سيّدالشهداء عليه السلام بقا يافت.

بسيارى از تاريخ نويسان نوشته‌اند كه: وقتى خبر شهادت امام حسين عليه السلام و اسارت اهل بيت ايشان به يزيد رسيد، در ابتدا خوش‌حال شد و ابن زياد را بسيار گرامى داشت و مقامش را بالاتر برد؛ ولى با گذشت مدت زمانى كوتاه، مردم شروع به لعن يزيد كردند. حتى آن گونه شد كه سربازان يزيد نيز به او اعتراض كرده و عمل وى را تقبيح كردند!

نامه‌هاى ارسالى به سيّدالشهداء

با توجه به آن چه گذشت، اكنون نقش كوفيان را در فراخوانى حضرت سيّدالشهداء عليه السلام بررسى مى‌نماييم. شيخ مفيد رحمة اللَّه عليه در كتاب الإرشاد اين گونه روايت مى‌كند:

جلسه‌اى در منزل سليمان بن صُرد، در شهر كوفه برگزار شد. سليمان، شخصيت‌هايى از اهل كوفه را دعوت كرد. وى در سخنرانى خود براى آنان چنين گفت:

إنّ معاوية قد هلك وإنّ حسيناً قد تقبّض على القوم ببيعته، وقد خرج إلى‌