در شهادت امام حسين عليه السلام شروع مى‌شود.

يزيد در اين نامه، نخستين دستور رسمى بر قتل سيّدالشهداء عليه السلام را خطاب به عبيداللَّه صادر كرده است.

از طرفى يزيد نامه‌اى براى وليد بن عتبه فرستاد. نامه يزيد به وليد بن عتبه، والى مدينه پيرامون سيّدالشهداء عليه السلام در نزد تاريخ نگاران به سه صورت آمده است:

يعقوبى (در گذشته 292) چنين مى‌نگارد: يزيد دستور داد اگر حسين بن على عليهما السلام بيعت نكرد، او را به قتل برسان. وى در نامه‌اى اين گونه نوشت:

إذا أتاك كتابي هذا، فأحضر الحسين بن علي وعبداللَّه بن الزبير فخذهما بالبيعة لي، فإن امتنعا فاضرب أعناقهما وابعث لي برؤوسهما؛[1]

آن گاه كه نامه من به دست تو رسيد، حسين بن على و عبداللَّه بن زبير را احضار كن و از آنان بيعت بگير. اگر از بيعت كردن امتناع كردند، گردن آن‌ها را بزن و سر آن دو را براى من بفرست.

ابن اعثم كوفى (در گذشته 341) در تاريخ خود مى‌نويسد:

يزيد در نامه‌اى به وليد بن عتبه نوشت:

وقد كان عهد إليّ عهداً وجعلني له خليفةً من بعده، وأوصاني أن آخذ آل أبي تراب بآل أبي سفيان؛[2]

پدرم مرا ولى‌عهد خود قرار داد و وصيّت كرد كه انتقام آل ابوسفيان را از آل ابى تراب بگيرم.

از آن روى گفته‌اند كه «انتقام»، همان انتقام از امير مؤمنان على عليه السلام است كه در جنگ‌هاى صدر اسلام؛ يعنى بدر و غير آن، بزرگانى از آل ابى سفيان را به قتل‌

[1] - تاريخ يعقوبي: 2/ 241

[2] - الفتوح: 5/ 10